Idyll to pewien gatunek poetyckiktóry charakteryzuje się stabilnym tematem, w szczególności wyidealizowanym opisem rzeczywistości, w której uczucia, normy i moralność są najbliższe prawdziwej naturze ludzi. Z greckiego termin ten tłumaczy się jako „piosenka” lub „obraz”. Ten gatunek, choć ma zrównoważony temat, jest bardzo różnorodny.
Urodził się głównie ze względu na ideologięwalka między kulturą feudalną i szlachecką a grupami burżuazyjno-miejskimi. W tym czasie rzeczywistość szybko się zmieniała. Coraz więcej ludzi przenosiło się ze wsi do miast. Struktura życia i myślenia stała się bardziej skomplikowana, co mogło wywołać odpowiednią reakcję w niektórych grupach.
Sielanka to powrót do autentycznościnaturalność. Zwolennicy tego gatunku opowiadają się za maksymalną prostotą, za odrodzeniem poprzedniego życia, w którym natura i człowiek są nierozerwalnie i harmonijnie ze sobą połączone. Stabilność takich tematów, jak sielanka, wynika z nienaruszalności i niezmienności niektórych procesów społeczno-psychologicznych zachodzących w określonych warunkach społecznych.
Czy ten gatunek jest dziś aktualny? OczywiścieJednak znacznie się zmieniło. Klasyczna sielanka charakteryzuje się sztuczną naturalnością. W nim zwykli pracownicy, ludzie poniżej klasy średniej, mówią wyrafinowanym językiem i zadziwiają poziomem wykształcenia. Niektóre teksty, wychwalające proste życie na wsi, zawierają elementy z dworskiej rzeczywistości. Klasyczna idylla to mocno upiększona istota, w której nie ma miejsca na realizm. Życie na wsi jawi się tu jako wieczne święto, gdzie pracę i inne trudności zastępuje kontemplacja natury i nieosiągalna harmonia.
Jednak pomimo wszystkich niedociągnięć tego gatunku byłniezwykle popularny wśród wszystkich środowisk. Książki napisane na ten temat przyciągnęły uwagę nawet tych, przeciwko którym zostały skierowane. Na przykład na dworze Marie Antoinette imitacja życia na wsi i duża bliskość natury były niezwykle istotne.
W XVIII wieku zaczyna się drobna i środkowa burżuazjawalcz z sielankową naturalnością. W tym czasie gatunek przeszedł pewne zmiany, stając się bardziej realistyczny. Nowa idylla to śpiew utopijnego życia filistyńskiego, w którym lojalność wobec prostoty i bliskość natury przeplata się z nienawiścią do walki klasowej i zamieszania w kapitalistycznych miastach. Gatunek ery przewrotów przemysłowych jest pełen romantyzmu. Typowa dla niego fabuła, w której główny bohater znudzi się okrucieństwem i oszustwem dużych miast, i wyjeżdża do odległych krajów, w których utopijna idea sielanki jest ucieleśniona.
Gatunek ten był kiedyś popularny wśródPisarze rosyjscy, w większości pochodzenia szlacheckiego. Jednak najczęściej miał charakter naśladowczy. Wkrótce sielanka zaczęła tracić na znaczeniu. Stało się to głównie z powodu uświadomienia sobie ogromnej różnicy między zwykłymi chłopami a drobnomieszczaństwem. W XIX wieku można odnotować pojedyncze przypadki powstawania dzieł z tego gatunku.
Jak już wspomniano, idylla (słownik podaje todefinicja) charakteryzuje się dużą różnorodnością form. Utwory z tego gatunku powstały zarówno w poezji, jak i prozie, a czasem z mieszaniną obu. Charakterystycznymi właściwościami tego tematu są: znajome słownictwo, nieskomplikowana fabuła, spokojny ton narracji, happy end, materiał folklorystyczny. Ważne miejsce w strukturze gatunku zajmuje rodzinna sielanka, śpiewana przez wielu pisarzy. Rozmiar prac napisanych na ten temat może wahać się od małego wiersza do obszernej opowieści.
