История жизни чехословацкого политика Густава Gander jest dość pouczający. Jego rządy były znane z tak zwanej „normalizacji”, czyli eliminacji konsekwencji reform praskiej wiosny. Gustav Husak był obywatelem słowackim i synem bezrobotnego. Życie podniosło go do szczytu mocy. Został prezydentem socjalistycznej Czechosłowacji, prawie stałym przywódcą partii komunistycznej kraju. Będąc reformatorem w młodości, zaczął tłumić niezadowolenie w latach sześćdziesiątych ubiegłego wieku. Sam zrezygnował, gdy zdał sobie sprawę, że jego czas się skończył.
Urodził się przyszły czechosłowacki politykterytorium Austro-Węgier w Poshonyhidegkut (obecnie Dubravka), 10 stycznia 1913 r. W wieku 16 lat został już członkiem komunistycznej grupy młodzieżowej. Stało się to podczas nauki w gimnazjum w Bratysławie. A kiedy wstąpił na wydział prawa Uniwersytetu Komeńskiego, został już członkiem partii komunistycznej. Tam szybko zrobił karierę, za każdym razem awansując na wyższy poziom. W 1938 r. Partia została zdelegalizowana. W momencie wybuchu II wojny światowej Gustav Husak z jednej strony był często zaangażowany w nielegalne działania komunistyczne, za co wielokrotnie był aresztowany przez przedstawicieli faszystowskiego rządu Josefa Tiso, z drugiej zaś przyjaźnił się z lider słowackiej ultraprawicy Alexander Mach. Niektóre źródła podają, że właśnie dlatego został zwolniony po kilku miesiącach aresztu. W 1944 r. Został jednym z przywódców Słowackiego Powstania Narodowego przeciwko nazistom i ich rządowi.
Młody obiecujący polityk natychmiast zacząłkariera męża stanu i funkcjonariusza partii. Od 1946 do 1950 r. Faktycznie pełnił funkcję premiera i tym samym w 1948 r. Brał udział w likwidacji Demokratycznej Partii Słowacji, która zdobyła 62 proc. Głosów w wyborach w 1946 r. Ale w 1950 roku stał się ofiarą czystek stalinowskich i za panowania Klemensa Gottwalda został skazany za nacjonalistyczne poglądy i skazany na dożywocie, spędził sześć lat w więzieniu Leopold. Będąc przekonanym komunistą, uważał takie represje wobec niego za nieporozumienie i nieustannie pisał w tej sprawie pełne łez listy do kierownictwa partii. Co ciekawe, ówczesny przywódca KPCh Alexander Novotny odmówił mu ułaskawienia, mówiąc swoim towarzyszom, że „nadal nie wiecie, do czego on jest zdolny, jeśli dojdzie do władzy”.
Podczas destalinizacji był nim Gusak Gustavzrehabilitowany. Jego wyrok został uchylony i przywrócony do partii. Stało się to w 1963 roku. Od tego czasu polityk stał się wielkim przeciwnikiem Novotnego i wspierał słowackiego reformatora Aleksandra Dubczeka. W 1968 r., Podczas praskiej wiosny, został premierem Czechosłowacji, odpowiedzialnym za wdrażanie reform. Kiedy Związek Radziecki wyraził silne niezadowolenie z polityki nowego kierownictwa, Gustaw Gusak jako jeden z pierwszych wezwał do ostrożności. Sceptycznie podchodził do możliwości „praskiej wiosny”, a podczas interwencji zbrojnej w Czechosłowacji państw Układu Warszawskiego stał się uczestnikiem negocjacji Dubczeka z Breżniewem. Nagle Gusak stanął na czele tej części członków KPCh, która zaczęła wzywać do „cofnięcia” reform. W jednym ze swoich przemówień zadał wówczas retoryczne pytanie, gdzie zwolennicy Dubczeka będą szukać przyjaciół, którzy pomogą krajowi radzić sobie z wojskami sowieckimi. Od tego czasu Gusak nazywany jest politykiem pragmatycznym.
Dzięki wsparciu ZSRR polityk szybko zastąpił Dubczekajako lider CPC. Nie tylko cofnął proces reform, ale także wyrzucił z partii wszystkich ludzi o liberalnych poglądach. W 1975 roku Gusak Gustav został wybrany na prezydenta Czechosłowacji. W ciągu dwudziestu lat jego rządów kraj pozostał jednym z najbardziej lojalnych wobec polityki Związku Radzieckiego. Podczas swoich pierwszych lat urzędowania Gusak próbował uspokoić wściekłych obywateli kraju, zwiększając dobrobyt gospodarczy i unikając masowych i otwartych represji. Jednocześnie prawa człowieka w Czechosłowacji były bardziej ograniczone niż np. W Jugosławii za czasów Broz Tito, aw dziedzinie kultury jego politykę można nawet porównać do tego, co było w Rumunii za Nicolae Ceausescu. Pod hasłami stabilności krajowe tajne służby rutynowo aresztowały dysydentów, w tym członków Karty 77, a także związkowców, którzy próbowali organizować strajki.
Im starszy, tym bardziej konserwatywny stawał się BohaterZwiązek Radziecki Gusak Gustav (nagrodę tę otrzymał w 1983 roku). To prawda, że w latach siedemdziesiątych XX wieku wrócił na partię tych, którzy zostali wygnani po „praskiej wiośnie”, chociaż musieli publicznie żałować swoich „błędów”. W latach 80-tych. w Biurze Politycznym, na czele którego stał, rozpoczęła się walka o przeprowadzenie takich reform, jak „Gorbaczow”. Premier Lubomir Strougal opowiedział się za czechosłowacką „pierestrojką”. Gusak natomiast pozostał neutralny, ale w kwietniu 1987 roku ogłosił program reform, który miał się rozpocząć w 1991 roku.
W 1988 roku komuniści czechosłowaccy zażądaliod swojego lidera, aby dał władzę młodemu pokoleniu. Będąc pragmatykiem, Gusak postanowił nie posuwać się za daleko, zgodził się i zrezygnował, pozostawiając za sobą stanowisko prezydenta Czechosłowacji. Zrobił dokładnie to samo podczas aksamitnej rewolucji w 1989 roku. Po prostu polecił Marianowi Chalfiemu kierować rządem „powszechnego zaufania” i przekazał mu władzę 10 grudnia tego samego roku. To był formalny koniec reżimu, który stworzył. W desperackiej próbie rehabilitacji Czechosłowacka Partia Komunistyczna wyrzuciła go ze swoich szeregów w 1990 roku, ale to nie pomogło jej w wyborach. Dysydent Vaclav Havel został prezydentem kraju. Gusak przeszedł na katolicyzm iw 1991 roku, prawie przez wszystkich zapomniany, zmarł.
Do tej pory historycy spierają się o to, co jest moralneodpowiedzialność ponosi ten polityk przez dwie dekady jego rządów w Czechosłowacji. Czy kontrolował aparat państwowy, czy był zabawką w rękach wydarzeń i innych ludzi? W ostatnich latach życia Gusak usprawiedliwiał się, że po prostu chciał złagodzić nieuniknione konsekwencje sowieckiej inwazji na kraj i próbował przeciwstawić się „jastrzębiom” w swojej partii. W rzeczywistości nieustannie naciskał na wycofanie wojsk radzieckich z Czechosłowacji. Być może miało to wpływ na jego politykę, ponieważ nieustannie próbował stworzyć wrażenie, że wszystko jest „w porządku”.
