Subkultura jest rozumiana jako szczególny specyfiksposób egzystencji oparty na realizacji naturalnej ludzkiej potrzeby rozwoju osobistego, wyrażania siebie, rozumienia własnego losu.
Każda subkultura istnieje poza ramamispołeczny system gospodarki lub polityki. Dlatego tylko w niewielkim stopniu zależy od przyczyn materialnych i obiektywnych czynników egzystencji. Termin jest tłumaczony z łaciny jako „subkultura”. Rozumie się, że różni się od dominującego.
Ich nośniki również wyróżniają się jako osobneGrupa społeczna. Różnice mogą wyrażać się w alternatywnym systemie wartości, specjalnym języku, postawie itp. Różne subkultury mogą powstawać na bazie społeczności etnicznych, narodowych, zawodowych lub innych.
A co obejmuje pojęcie kontrkultury?Już z definicji można się domyślać, że nie jest to zwyczajna subkultura, ale mocno odmienna od dominującej, kłócąca się z tradycyjnymi wartościami. Kontrkultura w literaturze i życiu opiera się na własnych normach i podstawach moralnych jej przedstawicieli, którzy starają się obalić panujące w społeczeństwie postawy. Uderzające przykłady kontrkultury można uznać za młodzieżową rewolucję lat 60. XX wieku, ruch punków i hippisów.
Do jednego z klasyków, najstarszego,można przypisać kontrkulturze podziemia. Jej pojawienie się wynika z naturalnej izolacji więźniów odbywających karę, oderwanych od ogólnie przyjętych wartości. W rezultacie w naturalny sposób wyłoniła się dominująca kontrkultura w swojej bardzo sztywnej odmianie, z wyraźną hierarchią i dobrze zdefiniowanymi prawami.
Od lat sześćdziesiątych ubiegłego wiekupojęcia „kultury masowej”, „kontrkultury” i „subkultury” zaczęły się zbiegać. Młodzi ludzie próbują zjednoczyć się przeciwko wspólnemu „wrogowi”, widząc takiego w obliczu społeczeństwa jako całości lub poszczególnych zjawisk społecznych. Ale nadal istnieje różnica między tymi definicjami. Przyjrzyjmy się głównym różnicom między subkulturą młodzieżową a kontrkulturą jako taką.
Pierwszy z nich istnieje z reguły wklimat gry, przeciwstawiający się pojęciom „My” i „Oni”. Przedstawiciele subkultur młodzieżowych zajmują się raczej konstruktywnymi działaniami. Ich celem jest stworzenie własnego, wyjątkowego świata. Nie dążą do walki z wrogiem i najczęściej zajmują bierną pozycję.
Pojęcie kontrkultury zakłada istnieniew formie spotkania. Oznacza to obecność wspólnego wroga, z którym należy walczyć. Podstawą istnienia kontrkultury jest destrukcyjna działalność, której celem jest pokonanie wroga. Dochodzi do otwartej konfrontacji i bardzo realnego wypowiedzenia wojny wartościom społeczeństwa.
Z reguły różnice te są charakterystyczne dla pureformy kontrkultury i subkultury młodzieżowej. W praktyce istnieje wiele opcji pośrednich, które łączą elementy obu form. Najbardziej uderzające przykłady subkultury i kontrkultury podamy poniżej.
Zachodni socjologowie badający pojawianie się danychformy życia społecznego, upatrują ich źródła w potrzebie wypracowania całkowicie nowych norm zachowania, które odpowiadają współczesnym trudnościom. Tradycyjne formy organizacji społeczeństwa i rodziny nie są w stanie zaspokoić aspiracji młodych ludzi. Jej przedstawiciele, którzy szokują społeczeństwo nietypowym stylem życia, wyglądem i zachowaniem, nie mogą w warunkach zastanej rzeczywistości osiągnąć odpowiedniej autoekspresji.
Każda subkultura ma szereg cechcechy, których zestaw jest dla niej wymagany. W centrum każdego z nich z pewnością znajduje się blok inicjatywy, który zapewnia wsparcie ideologiczne i generuje nowe idee. Charakterystyczne jest, że przedstawiciele tej lub innej subkultury młodzieżowej z reguły można znaleźć tylko w megalopoliach i dużych miastach. W małych miejscowościach nieformalne są zjawiskiem egzotycznym. Zwykle kopiują jedynie charakterystyczne atrybuty, co czyni imitację warunkową i dość powierzchowną.
Jak wiesz, występowanie jakiegokolwiek zjawiska jest zawszema bardzo konkretne powody i ma na celu rozwiązanie szeregu problemów społecznych. Jakie jest z tego punktu widzenia znaczenie nieformalnych stowarzyszeń młodzieżowych? Główne funkcje kontrkultury mają charakter psychologiczny. To wzrost statusu zbuntowanego nastolatka we własnych oczach i próba wyrwania się spod kontroli rodzicielskiej.
Zatem okres pobytu w warunkach iw ramach subkultury młodzieżowej staje się dla nastolatka przejściem od dziecka do dorosłego, sensownego postrzegania życia. Ważną lekcją, jakiej można się nauczyć w procesie zanurzania się w świat ruchów młodzieżowych, jest opanowanie niezbędnych zasad i umiejętności społecznych.
W obliczu pewnych zachowań nastolatek albo je akceptuje, albo odrzuca. Z reguły średni okres rotacji nastolatka w środowisku nieformalnym nie przekracza trzech lat.
Ponadto przebywanie w ramach jednego lub drugiego nieformalnego ruchu zajmuje nastolatkom czas, uczy ich organizowania własnego czasu wolnego i ostatecznie prowadzi do większej organizacji.
Zwróć uwagę, że bardzo duża liczba przedstawicielimłodość charakteryzuje się brakiem wyraźnie zaznaczonej osobistej samoidentyfikacji. Większość z nich jest zdana na łaskę stereotypów behawioralnych, co ostatecznie wprowadza młodzież w szeregi nieformalnych. Każda młodzieżowa kontrkultura w 80-90% składa się z tych, którzy lubią naśladować, którzy nie są w stanie bronić własnej indywidualności.
Najprostszym powodem przynależności młodzieży do przedstawicieli określonej subkultury jest poszukiwanie osób bliskich w przekonaniach. Szokujące, podobnie jak zewnętrzne atrybuty, są w porównaniu z tym drugorzędne.
Niektóre z trendów młodzieżowych już odeszły w przeszłość.Najbardziej uderzającym przykładem jest ruch hippisowski, który istniał w Stanach Zjednoczonych w latach 60. ubiegłego wieku. Jego skala była tak wielka, że tysiące młodych ludzi mieszkało razem w hippisowskich gminach. Żadna inna subkultura nie znalazła później takiego kohabitacji. Rewolucja seksualna tamtych lat opierała się na ideach hippisów o wolnej miłości.
Podstawa alternatywnego stylu życiaObecnie rozważamy pojawienie się sieci mieszkań („mieszkań”), do których każdy mógł się dostać na nocleg lub pobyt czasowy („fit in”). Dla instytucji społecznej hippisów charakterystyczne stało się zaprzeczanie tradycyjnym wartościom otaczającego społeczeństwa, pryncypialnej pozycji obserwacyjnej, pacyfizmowi, wolności seksualnej i skrajnej ascezie w życiu codziennym.
Kolejny przykład zaginionej subkultury,które istniały w naszym kraju - to Lyuber. Tak nazywano przedstawicieli gangów młodzieżowych o charakterze przestępczym. Pierwotnie pojawili się w regionie moskiewskim, w mieście Luberce.
Cechą charakterystyczną takich grup jest orientacjao zdrowym stylu życia w połączeniu z „dostosowaniem” rzeczywistości społecznej w latach pierestrojki. Wyrażało się to w prześladowaniu „szumowiny społeczeństwa” (bezdomnych, alkoholików, prostytutek) – bito ich i zastraszano w każdy możliwy sposób.
Pojawienie się Lyubera świadczyło o natychmiastowej gotowości do walki. Często zorganizowane grupy jeździły do Moskwy i innych miast i inscenizowały rzeź, którą musiała spacyfikować policja.
Inne przykłady subkultury i kontrkultury - więcej"Poważniejszy". Współczesne radykalne grupy o charakterze ekstremistycznym, które mają już zasadniczo inny poziom organizacji i ideologii (na przykład skinheadzi), mają podobieństwa do Lyuber. Skinheadów można zaliczyć do subkultur niebezpiecznych społecznie. Ich pierwsi przedstawiciele pojawili się w Anglii w 1968 roku, „nauczyli sprytu” zrelaksowanych hippisów i narkomanów.
Styl ubioru „skinheads” został opracowany z uwzględnieniemkonieczność przystosowania się do brutalnych walk ulicznych: czarne grube spodnie, wojskowe buty z grubymi podeszwami, które pomagają w walce, krótkie kurtki bez kołnierza. Ubranie skinheada zostało uwolnione od wszelkich szczegółów, które mogłyby złapać wroga (odznaki, torby czy okulary). W tym samym celu ogolili się na łysinę.
Ich zwolennicy - rosyjscy skinheadzi -pojawił się w latach 90. XX wieku. Atrybuty zewnętrzne zostały przez nich skopiowane od swoich zachodnich „kolegów”, ideologia i pole zastosowania sił były oparte na narodowych problemach rosyjskich. Tę subkulturę można przypisać najbardziej agresywnym. Skinheadzi wyznają typowe idee nazistowskie, nie pozostawiając szans dysydentom. Ideologia skinheadów opiera się na idei czystości rasowej. Często organizują zamieszki wśród osób różniących się wyglądem (np. długie włosy, kolor skóry) lub przedstawicieli innej orientacji seksualnej.
Przykłady kontrkultury są zróżnicowane.Innym niebezpiecznym zjawiskiem są tak zwani sataniści. Wyłonili się jako odrębny ruch od ruchu metalurgicznego, łącząc siły z czcicielami Kościoła Szatana na początku lat dziewięćdziesiątych w naszym kraju. Subkultura satanistyczna ma teraz kilka niezależnych kierunków. Należą do nich antychrześcijanie, którzy wypaczają Biblię i praktykują działania, które są wprost przeciwne przykazaniom biblijnym (często – zastraszanie i wandalizm).
Innym trendem są ortodoksyjni sataniści.Twierdzą, że moc Szatana jest równa mocy Boga. Mają swoje własne rytuały i rytuały, chociaż ofiary zwykle nie są wykonywane w tym środowisku. Kierunek rozwijany jest w krajach protestanckich.
Są filozofowie satanistyczni – tylko oni…posiada oficjalnie zarejestrowaną organizację. Ich główne wartości obejmują zaspokajanie własnych egoistycznych potrzeb opartych na idei nadczłowieka Nietzschego. Inni wyznawcy tej nauki obserwują głównie tylko atrybuty zewnętrzne (noszą biżuterię z odwróconym krzyżem, farbują włosy na czarno).
W latach 80-tych XX wieku powstało w naszym krajuruch „gopników”. Było ich szczególnie dużo w środkowej Wołdze. Gopnikowie ogłosili się wrogami w stosunku do przedstawicieli większości innych subkultur młodzieżowych – raperów, motocyklistów, hippisów i tak dalej. Każdy z powyższych mógł zostać przez nich pobity i obrabowany.
Za kibiców można uznać innych, mniej niebezpiecznych przedstawicieli subkultur młodzieżowych. Wśród nich przyjmuje się podział na fanów niektórych klubów sportowych.
Przedstawicielami innego nurtu są punki.Łatwo je rozpoznać po charakterystycznym wyglądzie: skórzane kurtki, kolczyki, egzotyczne fryzury. Klasyczny irokez najczęściej pyszni się na jej głowie lub jest ogolona na łysinę.
Punki naśladują swoich ulubionych muzyków rockowychchuligani, piją, palą chwasty, rzadko myją, opowiadają się za ideą anarchii. Ich głównym hasłem jest „Nie ma przyszłości”. Pesymizm ideologii punka pozwala im wyrażać się w skrajnych formach związanych z przemocą, nadużywaniem alkoholu i narkotyków. Przykłady kontrkultury punka są chyba najbardziej typowe wśród młodzieżowych ruchów nieformalnych.
Przedstawiciele innych subkultur jednoczą się naoparte na zaangażowaniu w określony styl życia. Motocykliści (motocykliści) są tego najlepszym przykładem. Istnieją w swoim własnym, wyjątkowym świecie - świecie ruchu z wielką prędkością.
Ale są inne przykłady kontrkultury, na przykładsfera hip-hopu. Ten trend należy do złożonych formacji kulturowych. Obejmuje taniec w specjalnym stylu (break dance lub rap), hobby do graffiti, streetball (piłka nożna), toczenie (jazda na rolkach w określonej technice).
Uzdrowienie fanów hip-hopuśrodowisko młodzieżowe. Nastolatki oderwały się od narkotyków i alkoholu i zaczęły współzawodniczyć w tańcu ulicznym i sporcie. Wszystkie te czynności wymagają znacznego treningu fizycznego, co jest nie do pogodzenia ze złym stanem zdrowia i złymi nawykami.
Warto również wspomnieć o przepływie koparki.Tak nazywa się osoby badające podziemną komunikację. „Mieszkańcy miejskich jaskiń” spędzają czas w tajemniczych zawiłych labiryntach, otacza ich aura tajemniczości, nie szukają sławy ani nie poszerzają swoich szeregów.
Czy są jakieś pozytywne przykłady kontrkultury?Być może jednego z najbardziej zdrowych psychicznie, kreatywnych i społecznie odnoszących sukcesy przedstawicieli tego gatunku można uznać za odgrywających rolę. Kim oni są? Należą do nich osoby, które cały swój wolny czas poświęcają na odtworzenie pewnej epoki historycznej lub literackiej. Są to rekonstruktorzy, artyści anime i inne podobne społeczności.
Ich działalność odbywa się w formiełono natury, przedstawienia teatralne, a także domowe lub miejskie gry fabularne. Zwolennicy tego ruchu regularnie organizują festiwale historyczne lub rekonstrukcyjne, uprawiają sporty jeździeckie, szermierkę i ogólny trening fizyczny.
Mają własne partie do komunikacji.i szukaj ludzi o podobnych poglądach. Ogromny urok gier fabularnych polega na umiejętności ucieczki od codzienności i realizacji kreatywności. Wśród graczy fabularnych łatwo będzie założyć ubrania w wybranym stylu (historyczny, średniowieczny, styl Dzikiego Zachodu). Dziewczyny mają możliwość wyboru stroju vintage lub romantycznego.
Wśród grających rolę pewnaakcesoria, zwłaszcza pomiędzy fanami twórczości Tolkiena. Fikcja fantasy to rodzaj kontrkultury w literaturze, dającej swoim zwolennikom ogromne pole do zabawy.
Warto też wspomnieć o ruchu mobberów.(flash mobbers). Organizują krótkoterminowe promocje, organizują proces za pomocą Internetu, za pomocą którego do użytkowników zarejestrowanych na danej stronie trafiają precyzyjne instrukcje dotyczące czasu, miejsca i charakteru kolejnego flashmoba.
Wiele subkultur opiera się na specyficznychpreferencje muzyczne. Są fani grupy Alisa, Viktor Tsoi (grupa Kino). Fani starają się naśladować swoich ulubionych solistów w najdrobniejszych szczegółach ich wyglądu.
Osobnym trendem są reprezentujący metalowcówrozpowszechniona nieformalna subkultura. Muzyki „ciężkiej” słucha teraz bardzo, bardzo wielu. W dzisiejszych czasach trudno jest zjednoczyć fanów „heavy metalu” na jakimkolwiek wspólnym gruncie, są oni tak różni.
Przedstawiciele również preferują pewną muzykę.taki ruch młodzieżowy jak emo. Uważa się, że sąsiadują z nimi młodzież o niestabilnej psychice i wzmożonej emocjonalności, co podkreślają pewne stroje i charakterystyczny makijaż. Inną kulturą inną niż emo są Goci. To wielbiciele śmierci, schyłku, mają swoją szczególną muzykę, charakterystyczną estetykę, niosącą wyraźną teatralność.
„Mroczny romans” zaowocował całkowicieodrębny ruch kulturowy o charakterystycznym depresyjno-romantycznym spojrzeniu na egzystencję. Klasyczny gotyk jest zamknięty, skłonny do melancholii, napadów depresji. To istota obca ogólnie przyjętym stereotypom zachowań. Większość przedstawicieli ubiera się wyłącznie na czarno, na ten sam kolor farbują włosy, usta i paznokcie.
Wymień szczegółowo wszystkie odmianyistniejące obecnie subkultury nie są możliwe. Kontrkultura i subkultura to dwie strony jednej całości. Mają ze sobą wiele wspólnego i mogą się wzajemnie przenikać. Klasyfikacje jakiejkolwiek kontrkultury i subkultury są raczej arbitralne, ponieważ normalne podejście jest tutaj kategorycznie nie do przyjęcia. Podstawą każdej z kontrkultur jest zachowanie indywidualności jej nosicieli.
