12 lutego 1947 na Terytorium Primorskimsetki tysięcy małych kawałków żelaza spadło na ziemię. Przyczyną tej katastrofy był meteoryt Sikhote-Alin, który wpadł do ziemskiej atmosfery i rozpadł się na wiele części. Stał się jednym z największych meteorytów, jakie kiedykolwiek spadły na Ziemię. Ponadto ten meteoryt ma wiele cech, które czynią go wyjątkowym. Przykładowo ma jednorodny skład chemiczny, ale jednocześnie nie jest monokryształem, a składa się z licznych, słabo połączonych kryształów, co prawdopodobnie jest przyczyną jego rozszczepienia.
Metiorit spadł o 46 stopni i 10 minut na północszerokość i 134 stopnie 39 minut długości geograficznej wschodniej. Gruz spadł na obszar 12x4 kilometrów. Znajdują się na nim dwadzieścia cztery kratery, których średnica przekracza dziewięć metrów, a także wiele mniejszych kraterów. Masa zebranej substancji to ponad dwadzieścia siedem ton. Na podstawie przedatmosferycznej trajektorii meteorytu można było stwierdzić, że przybył on z centralnej części pasa meteorytów.
Spowodował meteoryt Sikhote-Alinzmiana nazwy niektórych obiektów geograficznych. Dwa strumienie znajdujące się w pobliżu miejsca jego upadku noszą teraz nazwy Małych i Dużych Meteorytów, jego imieniem nazwano także najbliższą wioskę. Sam obszar stał się pomnikiem przyrody.
W 1976 roku miał miejsce zabawny incydentz tym meteorytem. Jego fragment znaleziono w pokładzie węgla, ale nie w rejonie Sikhote-Alin, ale pod Donieckiem, po czym został przekazany Komisji ds. Meteorytów, gdzie został zarejestrowany jako oddzielny i nazwany Marinka. Dopiero dziesięć lat później, podczas analizy jego zawartości, błąd został odkryty i wyeliminowany, a wcześniej fragment uznano za najstarszy meteoryt na Ziemi.
Było kilku uczonych, którzy byli bardzo oddanizbadał meteoryt Sikhote-Alin. Wśród nich E.L. Krinov, E.I. Malinkin, który uczestniczył we wszystkich piętnastu wyprawach, V.I. Tsvetkov, który również brał w nich udział, a nawet kierował niektórymi wyprawami. Oprócz nich w badaniach wzięli udział akademik Fesenkow, doktor nauk ścisłych Divari, geofizycy Gorszkow i Guskova, geolodzy z Tallina Aaloe i Kestlane, doktorzy nauk Semenenko, Ławrukhin, matematyk Bojarkina i wielu innych - w zasadzie byli to wszyscy naukowcy, którzy studiował Tunguska. Dlatego w ich publikacjach często można znaleźć porównania dwóch największych meteorytów.
Połączenie z meteorytem Tunguska
To meteoryt, który spadł w Sikhot-Alinnajwiększy na świecie, ale jego lądowaniu towarzyszyło kilka powiązanych zjawisk. W Tunguskiej nie ma śladów ciała niebieskiego, ale podczas upadku wystąpiły potężne destrukcyjne zjawiska.
