Termin „ewolucja” jest zwykle kojarzony z nazwąKarol Darwin. Jednak kwestia pochodzenia i rozwoju życia na Ziemi niepokoiła myślicieli już w starożytności. Jednym z pierwszych naukowców, który spróbował sformułować teorię ewolucji, był Lamarck. Biografia naukowca zawiera wiele innych interesujących faktów. Porozmawiamy o tym bardziej szczegółowo w artykule.
W 1744 roku w mieście Bazante urodził się Jean Lamarck.Jego rodzina, choć pochodziła ze szlacheckiej rodziny arystokratycznej, była biedna. Z braku funduszy rodzice wysłali syna na studia do kolegium jezuickiego. Miał zostać księdzem. Nikt nie podejrzewał, kim później stanie się Lamarck.
Biografia przyszłego naukowca zwróciła się do innegomainstream po śmierci ojca. Porzucił college i poszedł do wojska. W wieku 23 lat został oficerem. W 1772 roku, po odejściu ze służby, Jean Baptiste Lamarck wstąpił do paryskiej szkoły medycznej. W Paryżu odkrywa botanikę, a ostatecznie zoologię.
Dzięki wytrwałości i talentowi poradził sobiezadeklaruj się w kręgach naukowych. Sława przyniosła mu trzytomowa kolekcja dotycząca klasyfikacji roślin we Francji. Następnie pracuje nad kolekcją roślin dla Królewskich Ogrodów Botanicznych. W 1783 został członkiem Paryskiej Akademii Nauk.
Po opublikowaniu zbioru „Flora francuska” w 1778 rokurok Jean Baptiste staje się jednym z najwybitniejszych botaników swoich czasów. Książka zawierała specjalne dychotomiczne definicje dla wygodnego wyszukiwania roślin, które są nadal używane w naszych czasach.
Już w dość dojrzałym wieku naukowiec się zmieniaprofil dziedziny naukowej. Zostaje profesorem w Muzeum Historii Naturalnej, gdzie zaczyna uczyć zoologii. W tym czasie Lamarck zwraca szczególną uwagę na mikroorganizmy, owady i robaki.
Uważnie studiując ich naturę, wprowadza termin„Bezkręgowce” i dzieli je na dziesięć klas, choć wcześniej wyróżniono tylko dwie. W 1822 roku ukazał się siódmy tom jego książki „Historia naturalna bezkręgowców”, w której wyraża on wszystkie swoje spostrzeżenia.
Oczywiście to nie wszystko zasługa, za jaką się wyróżniłLamarck. Biografia tego przyrodnika, botanika i zoologa ma kilka bardziej niezwykłych punktów. Równolegle z niemieckim badaczem Gottfriedem Treviranusem wprowadza współczesne znaczenie terminu „biologia”. Lamarck tworzy również książki o zjawiskach atmosferycznych i fizycznych, hydrogeologii i świadomości człowieka.
Jego główne dzieło, „Filozofia zoologii”, JeanBaptiste Lamarck publikuje w 1809 roku. W nim naukowiec przedstawia holistyczną i ustrukturyzowaną teorię ewolucji istot żywych. Jego zdaniem prymitywne życie wyłoniło się z materii nieorganicznej, a następnie zaczęło się szybko rozwijać.
Odrzucił stałość gatunków, wierząc w tokażdy z nich ma tendencję do zmian. Jego zdaniem każdy organizm rozwija się od prostego do złożonego, przechodząc przez „etapy” ewolucji od orzęsków do ssaków. Z kolei na każdym kroku tworzą się różnice i gałęzie, które pojawiają się jako rodzaje i gatunki.
W swojej teorii zidentyfikował dwa podstawowe prawa:
Lamarck uważał, że rośliny i zwierzęta się zmieniająpod wpływem środowiska. Aby dostosować się do klimatu, gleby, sposobu pozyskiwania pożywienia itp., Organizmy żywe ćwiczą lub nie ćwiczą (używają lub nie używają) niektórych narządów. Podczas tego procesu narządy mogą zmieniać wygląd i funkcję, a zmiany te są przekazywane potomkom. Jako przykłady podał wydłużenie szyi żyrafy i nabycie ślepoty przez krety.
Poglądy Lamarcka wywołały wiele kontrowersji iniejednoznaczne stwierdzenia. Jego przypuszczenie o zmienności gatunków biologicznych i ich stopniowym komplikacji znajduje potwierdzenie w dzisiejszej nauce. Miał też częściowo rację, formułując ustawę o ćwiczeniach narządów.
Jednak są też błędne stwierdzenia teoriiewolucja Lamarcka. Współczesna nauka obaliła jego twierdzenie, że życie nadal spontanicznie powstaje w środowisku nieorganicznym. Popełnił również błąd w ustalaniu przyczyn i zasad dziedziczenia. Tak więc Lamarck wierzył, że wszystkie żywe istoty zmieniają się z powodu jego wrodzonego pragnienia doskonałości, a nabyte cechy są z pewnością dziedziczone przez potomstwo.
Eksperymenty Augusta Weismanna obaliły to.Naukowiec odcinał ogony myszy i obserwował je przez 20 pokoleń. Zmiany nie znalazły odzwierciedlenia w potomstwie. Później stwierdzono, że nowa jakość jest dziedziczona tylko wtedy, gdy jest wynikiem mutacji genetycznej.
