Główne zagrożenie Kościoła katolickiego na Bliskim WschodzieHeretycy stali się heretykami - odstępcami, którzy kwestionowali nauki papieża, interpretację Ewangelii i świętość duchowieństwa. Niosli swoje pomysły do ludzi, wszędzie powodując niepokoje i wybuchy buntu. W tym okresie dochodzenie kościelne w walce z heretykami stało się jednym z głównych narzędzi do eliminacji sprzeciwów.
Średniowiecze - okres dobrobytu i bezprecedensowymoc kościoła. Na przełomie XII-XIII wieku papież był Innocenty III. Ogłosił się namiestnikiem Chrystusa na ziemi i będąc wykształconym, sprytnym i sprytnym dyplomatą, z całej swojej siły pomógł umocnić pozycję tronu.
Przeprowadził dochodzenie w kościele w walce zheretycy nad świeckim (królewskim) dworem, zorganizowali Czwarta Krucjatę, umiejętnie wykorzystali franciszkański zakon żebraków i Zakon św. Dominika, którzy byli bardzo popularni wśród zwykłych ludzi, a spryt Innocentego III wzmocnił autorytet Kościoła.
Dalsze dochodzenie kościoła w walce zheretycy (inkwizycja) zaczęli być wykorzystywani do eliminowania światłych, uczonych i po prostu budzących sprzeciw ludzi. Dzieci niepełnosprawne fizycznie zostały uznane za dzieci szatana, piękne kobiety, czarownice, uzdrowiciele i położne zostały oskarżone o spiskowanie z diabłem. Wszyscy stali się także ofiarami Inkwizycji.
Kościół podzielił wszystkich ludzi na posiadłości.Kler został ogłoszony wyższą klasą, król a szlachta środkowa, a lud najniższy. Sprawą wyższej klasy jest ochrona duszy świeckich przed grzechem, wyłudzanie od Boga przebaczenia wszystkim, którzy żyją na ziemi. Szlachta miała chronić króla i duchowieństwo przed wrogiem zewnętrznym, a zadaniem ludu było wyżywienie i wspieranie tych i innych.
W kazaniach duchowni wzywali wszystkich do tegopokory i łagodności, nauczone „znać swoje miejsce” i nie sprzeciwiać się woli Najwyższego, nie gromadzić bogactwa na ziemi, bardziej martwić się o zbawienie duszy. Niemniej jednak sami zgromadzili w swoich rękach ogromne bogactwo, włożyli drogie ubrania i otoczyli się wygodą. Szlachta również nie żyła w biedzie. Ludzie umierali w biedzie. Ta biegunowość nie mogła nie wywołać oburzenia. Byli tacy, którzy głośno potępiali dwulicowość „sług Bożych”, wyrażali wątpliwości co do swoich uczniów i świętości. To znacznie podważyło autorytet Papieża.
Ogłoszono takich odważnych dysydentówodstępcy, heretycy (prowadzili herezję, obrażali Świętą Doktrynę). Rozpoczęła się prawdziwa walka między Kościołem katolickim a heretykami. Zaciekle zniszczyli nie tylko samych apostatów, ale także ich rodziny, wykorzeniając potencjalne zagrożenie.
Podstawą tej walki były środki karne.Dysydentów uznano za apostatów (heretyków), wtrącono ich do więzień, przetrzymywano w nieludzkich warunkach, poddawano straszliwym torturom, w końcu skazano ich na straszliwą egzekucję - palenie żywcem na stosie.
Z reguły duchowny był w jednej osobieoraz prokurator, śledczy i sędzia. Prowadząc kościelne śledztwo w walce z heretykami, oskarżenia opierały się głównie na donosach, z których większość ponownie otrzymywano na torturach. W 99 przypadkach na 100 ci, którzy trafili do lochów Inkwizycji, nie wyszli żywi. Ich majątek został skonfiskowany i podzielony głównie między kościół i króla. Część trafiła do miejscowego szlachcica, z którego wolostu był heretykiem.
Istnieją dokumenty potwierdzające, że przez kilka stuleci, gdy trwała walka kościoła z heretykami, zginęło 12 milionów Europejczyków.
