Dziś Kościół prawosławny ma poważną rolęzwraca się ku śpiewowi kościelnemu. Nasze uwielbienie i chóralny śpiew kościelny są bezpośrednio powiązane. Z jego pomocą głoszone jest Słowo Boże, które tworzy specjalny język liturgiczny (wraz z melodiami świątynnymi). Śpiew kościelny dzieli się zwykle na dwa typy: jednogłosowy (monofoniczny) i polifoniczny. Ten ostatni zakłada podział głosów na części, a pierwszy - wykonanie przez wszystkich chóralistów tej samej melodii. W rosyjskich kościołach z reguły śpiewają w częściach.
Nieporozumienie
W VIII wieku osiem śpiewów isystemy melodyczne (osmoglasie), które kompleksowo wpływają na intelektualną i emocjonalną percepcję osoby wierzącej, która zwraca się do Boga w modlitwie. Do XIV wieku system ten nabrał charakteru na tak dużą skalę, że można go porównać tylko z malarstwem ikon tego samego okresu i głębią ascezy modlitewnej. Teologia, śpiew kościelny, ikona i czyn modlitwy są elementami jednej całości.
Zastępowanie osmozy
Czas rozkwitu śpiewu kościelnego w XVII wiekuzbiegł się z początkiem jego wypierania przez sztukę świecką. System kościelnego osmoglasha został zastąpiony krótkimi pieśniami o tematyce religijnej. Prawosławni asceci religijni uważają, że śpiew kościelny jest niemożliwy bez osmozy.
Ale Kościół prawosławny ma dosyćliczba publikacji muzycznych i rękopisów. Ma do dyspozycji praktykę śpiewu kościelnego, która obejmuje cały krąg śpiewu liturgicznego. Łączy w sobie główne pieśni kijowskie, greckie i znamenny. Istnieje kilka sposobów na wykonanie stichera, w szczególności proste i świąteczne. Wszystkie muzyczne rękopisy kościelne są dokumentem Tradycji Kościoła, która w kręgach prawosławnych jest uważana za pierwsze słowo w kontrowersyjnych kwestiach.
Rozwój śpiewu kościelnego
Według dokumentów tradycji kościelnej jest to łatweprześledzić, jak rozwijał się śpiew kościelny. Każda sztuka ma swój początek i rozkwit. Wielu religijnych przywódców prawosławnych uważa dziś, że styl nowoczesnego malowania ikon i śpiewu kościelnego jest tylko profanacją sztuki liturgicznej. Ich zdaniem ten zachodni styl nie odpowiada (ani formalnie, ani duchowo) Tradycji Kościoła.
Śpiewające kolektywy
Grupy zajmujące się śpiewem kościelnym,może być trzech typów. Pierwszy typ to zawodowi śpiewacy, ale nie kościelni. Drugi - ma skład ludzi kościelnych, ale w najlepszym razie mają względne ucho i głos. Najrzadszym typem zespołu muzycznego jest profesjonalny chór kościelny. Kolektyw pierwszego typu woli wykonywać złożone utwory, ale kościelność tej muzyki jest zwykle obojętna na takich śpiewaków, w przeciwieństwie do tych, którzy chodzą do świątyni na modlitwę.
Pocieszające jest jednak to, że kolektywy trzeciego typu coraz częściej przestawiają się na wykonywanie utworów skomponowanych przez autorów synodalnych, a potem nawet na melodie klasztorne.
