Prawda absolutna i względna są ważnymi kategoriami w aparacie pojęciowym dialektycznej materialistycznej doktryny.
Służą one jako odzwierciedlenie dialektycznej natury wiedzy, interpretują osiągalność obiektywnej prawdy.
Świat otaczający człowieka, który otwiera się w poznaniu i podlega transformacji, wyróżnia się właściwościami niewyczerpania i nieskończoności.
Osobliwością jego struktury jest ekstremalna złożoność.
Jego interakcje, relacje i powiązania są nieograniczone.
Próbując opisać i poznać te właściwości i cechy, pojawiają się problemy, które mają już wiele tysiącleci.
Są one związane z faktem, że żaden badacz nie był w stanie wyrazić całego bogactwa świata w żadnym opisie od samego początku.
Jednocześnie w wielu żywych i głębokich świadectwach można znaleźć wspaniałe opisy częściowo znanej strony świata.
Dialektyka uznaje, że prawda jest bez wątpienia obiektywna. W tym charakterze jest znana (prawda).
Jednak na ścieżce poznania pojawia się bardzo specyficzne pytanie: „Jaki jest stosunek dwóch rodzajów poznanej prawdy: absolutnej i względnej?”.
Odpowiedź powinna dać wyobrażenie o tym, jak poznana jest prawda: natychmiast i całościowo, natychmiast i całkowicie, lub przeciwnie, osiadając w czasie, częściach, stopniowo i stopniowo?
Udzielając takiej odpowiedzi, filozofia przypominaże ludzki umysł w różnych sytuacjach wnika w rozumienie rzeczywistości na różnych głębokościach. Wiedza odpowiada rzeczywistości z różnym stopniem dokładności.
Niektóre rodzaje wiedzy odzwierciedlają rzeczywistość w sposób całościowy. Inni robią to tylko częściowo.
Każda osoba, a także oddzielniepokolenie ograniczone wiedzą. Czynnikami ograniczającymi są warunki historyczne, pewien poziom rozwoju inżynierii i technologii w eksperymentach, nauce i produkcji na różnych etapach ich powstawania.
Z tych powodów wiedza ludzka w dowolnym dowolnie wybranym segmencie rozwoju historycznego pojawia się w formie względnej prawdy.
Względna prawda to wiedza, która nie do końca odpowiada rzeczywistości.
Taka prawda jest tylko względnie prawdziwym odbiciem przedmiotu niezależnego od ludzkości.
Prawda absolutna bardzo dokładnie odzwierciedla rzeczywistość. Jest to nie tylko obiektywne, ale w pełni obiektywne.
Prawda względna w zasadzie nie może twierdzić, że odzwierciedla świat w całości.
Czy można żądać od prawdy absolutnej takiej rozpoznawalności, jakiej nie jest w stanie poznać prawda względna?
Aby poprawnie odpowiedzieć na to pytanie, należy pamiętać, że wiele postanowień dialektyki materialistycznej zawiera sprzeczność.
Z jednej strony absolutna prawda może byćJest znany jako integralny i kompletny fenomen we wszystkich jego przejawach i pełnej różnorodności. W końcu rzeczy są w pełni poznawalne, a zdolność ludzkiej wiedzy jest nieograniczona.
Ale z drugiej strony samo istnienie krewnegoprawda komplikuje zdolność poznania prawdy absolutnej. Rzeczywiście, względna prawda wyprzedza absolut, ilekroć wiedza jest umieszczana w określonych, specyficznych warunkach.
Czy jednak w tym przypadku może dojść do poznania absolutnej prawdy?
Jednocześnie i kompleksowo, całkowicie i we wszystkich aspektach - nie.
W procesie poznawczym, który jest nieskończony - na pewno tak.
Rozwój coraz większej liczby nowych stron, ogniw, elementów absolutnej prawdy następuje w podejściu do niej jako do osiągnięć naukowych.
Względność prawdy jest siłą napędową procesów poznawczych w historii.
Wiedząc o prawdach względnych, ludzie uczą się prawdy absolutnej. To jest właśnie istota postępu.
