Era wielkich odkryć geograficznych -niezwykle ważny kamień milowy w historii ludzkości. Oczywiście ludy Ameryki Południowej i Północnej raczej nie zgodzą się z tym stwierdzeniem, ale dla całej naszej cywilizacji znaczenie tych badań jest ogromne. Imiona dzielnych kapitanów tej wspaniałej epoki są na zawsze odciśnięte w dokumentach historycznych, dlatego zna je każdy uczeń.
Vasco da Gama (1460-1524) - znany na całym świeciePortugalski żeglarz, którego życie przypadło właśnie w epoce wielkich odkryć. Znany jako pierwszy w historii, który utorował drogę morską do Indii. Kiedyś piastował nawet wysokie stanowisko wicekróla portugalskich Indii. Krótko mówiąc, biografia Vasco da Gamy jest bogata w wybitne wydarzenia.
Podkreśla to wielu historykównie był pionierem w ścisłym znaczeniu tego słowa (w przeciwieństwie do tego samego Magellana). O ile Krzysztof Kolumb musiał w pocie czoła przekonać możnych tego świata o konieczności zorganizowania wyprawy, o tyle Vasco da Gama nie zajmował się takimi sprawami. Tłumaczy to fakt, że monarcha po prostu mianował go „odkrywcą szlaku morskiego do Indii”.
Żeglarzowi udało się zorganizować akcję: wraz z załogą otrzymali wszystko, co najlepsze, doskonale rozumiejąc wagę całego wydarzenia.
Jak zaczęła się biografia Vasco da Gamy?Niewiele wiadomo o jego matce, ale jego ojciec należał do starożytnej i bogatej posiadłości rycerskiej. Przyszły zdobywca oceanów miał pięciu braci i siostrę.
Sądząc po „tak” w jego imieniu, jego rodzina jest na pewnonależał do wyższej szlachty. Według portugalskich historyków jeden z przodków Vasco da Gamy (potwierdza to biografia podróżnika) kiedyś wyróżnił się w bitwie z Maurami, za którą otrzymał tytuł szlachecki.
Gdzie jest przyszły odkrywca szlaku morskiegoIndie były wykształcone? Niestety, tutaj trzeba oceniać tylko pośrednie ślady. Mniej więcej wiarygodnie wiadomo tylko, że młody Vasco da Gama uczył się matematyki i nawigacji w Evorze. Biorąc pod uwagę, że zachowały się informacje tylko o tych naukach, można założyć, jak bardzo Portugalczycy szanowali ludzi, którzy byli w stanie zaplanować kurs i poradzić sobie z sekstantem.
Należy zauważyć, że portugalska szlachta niemieli szczególny wybór w sprawach związanych z wykonywanym zawodem. Jeśli ktoś należał do szlachty, a nawet był rycerzem, to jego ścieżka jest wyłącznie sprawą wojskową. Biorąc pod uwagę, że Portugalia nie prowadziła mniej lub bardziej poważnych wojen lądowych z nikim, ale aktywnie rozwijała kraj za granicą, prawie wszyscy szlachcice zostali oficerami marynarki wojennej.
Młody Vasco da Gama nie uciekł z tej samej ścieżki: jego biografia (w tym odkrycia) wyraźnie pokazuje, że Portugalia nie miała wówczas bardziej utalentowanych kapitanów.
W 1495 roku Manuel I wstąpił na tron Portugalii,którzy nie tylko ze zdwojoną gorliwością kontynuowali dzieło ekspansji morskiej znanych już lądów, ale także poważnie myśleli o otwarciu drogi morskiej do Indii. Początkowo dowódcą eskadry został Bartolomeo Dias. Ale król zrozumiał, że wyprawa będzie potrzebować nie tylko talentów morskich, ale także czysto wojskowych. Dlatego nasz bohater został powołany w to miejsce. Więc co później odkrył Vasco da Gama?
Należy zauważyć, że poprzednik czynnyW tym czasie monarcha próbował już szczęścia w znalezieniu drogi lądowej. Nie było to łatwe, gdyż cała północna część Afryki znajdowała się w rękach wspomnianych wyżej Maurów. Dopiero po przejściu na południe Sahary udało się znaleźć upragnioną ścieżkę.
W 1487 roku poważnywyprawa. Prowadzili ją doświadczeni oficerowie - Peru da Covigliana i Afonso di Paivo. Pierwszemu udało się dotrzeć do upragnionych Indii i przekazać do swojej ojczyzny wiadomość o możliwości takiej zmiany. Już w 1488 roku Bartolomeo Dias przeprowadził szczegółowe badania południowego krańca Czarnego Kontynentu. Wydawało się, że João II miał mieć w ręku najsilniejszy atut - droga do Indii zagwarantuje stały dopływ bogactwa. Dlaczego więc Vasco da Gama i odkrycie drogi morskiej do Indii stało się tak ważnym kamieniem milowym w historii zarówno Portugalii, jak i całej ludzkiej cywilizacji?
Los chciał inaczej:umiera jedyny spadkobierca króla i dlatego jest prawie całkowicie usunięty z polityki. Udało mu się jednak wiele zrobić: tak więc, aby towarzyszyć wyprawie, zbudowano całą eskadrę statków morskich pierwszej klasy, których projekt powierzono niegdyś osławionemu Bartolomeo Diasowi.
Kiedy monarcha zmarł w 1495 roku, Manuel I -jego następca najmniej myślał o Indiach. Ale międzynarodowa sytuacja polityczna rozwinęła się w taki sposób, że bez niej szybko stała się niemożliwa. Trwały szybkie przygotowania do wielkiego marszu.
Przeciwieństwem flagowca był Berriu.Statek to zwinna, zwrotna karawela. Wyposażony był w skośne żagle, dowodzony przez Nicolau Coelho. Wreszcie eskadra zawierała pewnego transportera, o którym nie zachowano ani nazwy, ani innych informacji.
Nic dziwnego, że przy takiej uwadzeOrganizacja wyprawy pod kątem jej wyposażenia wyróżniała się najlepszymi przyrządami nawigacyjnymi tamtych czasów. Peru Alenker został głównym nawigatorem. Ten wybitny żeglarz zdążył już doskonale sprawdzić się w kampanii z Diashem (o której mówiliśmy powyżej). Oprócz głównych oficerów na pokładzie znajdował się ksiądz, skryba i astronom. Zaopiekowali się także kilkoma tłumaczami, którzy pomagali w porozumiewaniu się z tubylcami. Według niektórych historyków liczba załogi sięgnęła 170 osób.
W tamtych czasach był jeden ciekawytradycja. Podczas takich wypraw na pokład zabierano skazanych przestępców. Oczywiście nie robili tego po to, by przybliżyć więźniom piękno zamorskich ziem. Byli wykorzystywani jako zwiadowcy, spadochroniarze oraz w innych sytuacjach, kiedy nie chcieli ryzykować życia zwykłej załogi. Jednak dla samych więźniów było też „światło na końcu tunelu”. Bez względu na to, jak ciężki był grzech, jaki człowiek popełnił na wolności, otrzymywał wolność po zakończeniu podróży. Oczywiście, gdyby żył.
Pamiętasz, jak wspominaliśmy o pewnym statku transportowym?W wyprawach uczestniczy od czasów Diasza, kiedy to podejście do biznesu okazało się największą skutecznością. Ogromny zapas prowiantu, mundurów, zapasowego olinowania i narzędzi był przechowywany na statku magazynowym. Racje ekipy nie lśniły obfitością: zboża, peklowana wołowina, krakersy. Dodatkowo niewielka ilość wina została uwzględniona w standardowej porcji. Zielenie i owoce, ryby i świeże mięso zostały zdobyte przez siły samych żeglarzy na parkingach.
Wszyscy marynarze i oficerowie otrzymali dobre wynagrodzenie(z wyjątkiem „batalionu karnego”). Dla romantycznych podróży morskich nikt nie chodził na wędrówki. Jednak podróż Vasco da Gamy była wydarzeniem czysto komercyjnym, więc nie powinno się w ogóle dziwić.
W tym czasie broń na statkach jest już dalekoopuścił te prymitywne moździerze, które były wszechobecne na początku ery. Każdy z „nao” miał co najmniej 20 dział, a karawela była uzbrojona w dwanaście dział. Osobista broń zespołu przypominała Hiszpanów: te same kirysy i halabardy, sztylety i miecze. Było też kilka muszkietów i pistoletów. Jakość i rozpowszechnienie osobistej broni palnej było tak małe, że zwykle nie miało ona poważnego wpływu na wynik walki.
Proces przebiegał jak zwykle:statki płynęły wzdłuż Sierra Leone. Korzystając z dobrej rady Diasza, wyprawa zboczyła znacznie na zachód od zamierzonego kursu, aby uniknąć najsilniejszego wiatru. Nawiasem mówiąc, on sam w tym czasie opuścił już armadę na oddzielnym statku, kierując się do fortecy Sant Jorge da Mina. Tam Diash objął stanowisko komendanta.
Tymczasem nasza eskadra już zrobiłaimponujący objazd na Oceanie Atlantyckim, po którym Portugalczycy ponownie ujrzeli brzegi Czarnego Kontynentu. 4 listopada 1497 r. Nastąpiło znaczące zejście kotwicy w zatoce, która natychmiast otrzymała imię św. Heleny. Załogi statków otrzymały zamówienie na pobyt długoterminowy, ponieważ statki nadal były mocno poobijane na otwartym oceanie, ale nie wykonały wszystkich prac. Po drodze udało nam się jeszcze znaleźć kilka kawałków ziemi, na których załatano desperacko płynące statki. W ten sposób Vasco da Gama odkrył niezamieszkane wyspy.
Miejscowa ludność okazała się niezwykle wrogadostosowane. Jednak biorąc pod uwagę liczbę handlarzy niewolników w tych miejscach, nie było w tym nic dziwnego. Sam Vasco da Gama otrzymał strzałę w nogę w jednej z potyczek, po czym eskadra ruszyła dalej.
Ale główne testy były jeszcze przed nami.Okrążając z wielkim trudem Przylądek Burz (Dobrej Nadziei), flotylla zarzuciła kotwice w Mossel Bay. Niezgrabny statek towarowy został tak zniszczony, że trzeba go było spalić. Na szczęście miejscowi tubylcy okazali się dużo milsi dla podróżnych, dzięki czemu można było nie tylko bez ingerencji naprawiać statki, ale także uzupełniać zapasy wody i prowiantu. Dalsza trasa wiodła na północny wschód.
16 grudnia 1497 żeglarze widzieli ostatnifilar pamiątkowy, który został pozostawiony przez wyprawę Dias w 1488 roku. Wszyscy uważali to za dobry znak, a przeczucia były uzasadnione: podróż trwała cały miesiąc bez opóźnień i incydentów. Wynika to w dużej mierze z faktu, że statki wyprawy pływały po dość cywilizowanych brzegach.
Faktem jest, że wschodnie wybrzeże Afryki byłood tego czasu było to lenno arabskie i oni, w przeciwieństwie do półdzikich plemion z zachodniego wybrzeża, znali Europejczyków bardzo dobrze. W dużej mierze z tego powodu wyprawa Vasco da Gamy przebiegła dość spokojnie (jak na tamte lata). Droga morska do Indii pochłonęła życie wielu marynarzy, ale zmarli oni z powodu złej jakości żywności i chorób zakaźnych.
Tak więc w Mozambiku tarcia zaczęły się od miejscowychadministracja. I nie chodziło wcale o religię, do której bardzo cyniczni Arabowie na ogół nie zwracali uwagi, ale o to, że lokalni kupcy podejrzewali konkurentów Portugalczyków. Vasco da Gama nie pozostał zadłużony, lekko ostrzeliwując niegościnne wybrzeża.
W portach Mombasa i Malindi wyprawa spotkała siędużo lepiej. Co dziwne, miejscowy szejk przywitał ich jak najlepszych przyjaciół. Miał jednak swoje powody: pochlebny Portugalczyk z łatwością podpisał sojuszniczy traktat przeciwko niektórym wspólnym wrogom. W Malindi wyprawa wreszcie spotkała indyjskich kupców. Poszukiwanie niezawodnego pilota kosztowało dużo pracy i dużo pieniędzy. W dniu 20 maja 1498 roku statki flotylli dotarły wreszcie do wybrzeży Hindustanu.
Najpierw Vasco odwiedził miasto Calicut (obecnyKozhikode). Burmistrz bardzo uroczyście przywitał gości. Ale nawet wtedy kupcy muzułmańscy ponownie zaczęli wkładać szprychy do swoich kół. Relacje z burmistrzem gwałtownie się pogorszyły, handel szedł źle. Jednak handlowano wieloma drogocennymi kamieniami i przyprawami. Zgodnie ze starą tradycją Vasco da Gama odpłacił niewdzięcznym mieszczanom, wrzucając kilka kul armatnich w mury miasta i biorąc kilku cennych zakładników. Na Goa Portugalczycy próbowali założyć punkt handlowy, ale tutaj również się nie udało.
Droga morska do wybrzeży Indii - to odkrył Vasco da Gama!
Musiałem zawrócić i popłynąć do domu.Grzechem było jednak narzekać: teren został zbadany, nawiązano, choć słabo, stosunki handlowe. Później okazało się to ważnym czynnikiem w ustanowieniu rządów Portugalczyków w tych stronach, co znacznie ułatwił sam Vasco da Gama. Wielcy podróżnicy tamtych lat często stawali się utalentowanymi politykami i dowódcami wojskowymi, więc nie ma nic dziwnego w tym fakcie jego biografii.
7 stycznia 1499 dotarli do znanego już miasta,gdzie wreszcie mogli odpocząć od nienawistnego morza i ciasnoty statków. I tym razem szejk zapewnił doskonałe jedzenie i mieszkanie, dlatego w ciągu zaledwie pięciu dni zespół był dość rozweselony.
Droga ciągnęła się dalej, ale nie bez strat:13 stycznia w pobliżu Mombasy jeden ze statków musiał się ponownie pożegnać z powodu silnego wycieku. Do połowy kwietnia mocno przerzedzona flotylla wciąż była w stanie dotrzeć do Zielonego Przylądka. Dom był już blisko. Aby rozweselić członków rodziny i króla, wysłano statek, który miał być pierwszym, który miał przekazać wiadomość o pomyślnym zakończeniu wyprawy. W tym samym czasie poważnie zachorował brat Vasco, Paulo, przez co sam kapitan został opóźniony.
I dopiero pod koniec sierpnia (lub już we wrześniu)W 1499 roku resztki armady dumnie zacumowały w porcie w Lizbonie. To właśnie odkrył Vasco da Gama. Marco Polo i inni wielcy żeglarze z przeszłości mogli być dumni z czynów swojego kolegi!
Tylko dwa statki przybyły do ich rodzimych brzegów i 55człowiek załogi. Jednak z finansowego punktu widzenia sukces był po prostu fenomenalny: wpływy z handlu z Arabami i Hindusami 60 razy (!) Przekroczyły wszystkie koszty organizacji samej wyprawy. Nic dziwnego, że nazwa Vasco da Gama i otwarcie drogi morskiej do Indii na wiele lat stały się synonimem!
Manuel, byłem zachwycony.Vasco otrzymał wysoki tytuł Dona, znaczną emeryturę i ogromną działkę. Biorąc pod uwagę, że Vasco da Gama otworzył drogę do Indii, które od starożytności słynęły z bogactwa, takie zaszczyty łatwo wytłumaczyć. Ponadto nasz bohater stał się bliskim doradcą króla, aby wszystkie trudności nie poszły na marne. Nie raz pojedzie do Indii, broniąc interesów swojej ojczyzny na odległych wybrzeżach.
Przyjrzeliśmy się temu, co odkrył Vasco da Gama. Mamy nadzieję, że powyższe informacje będą dla Ciebie przydatne.
