Sinyavinsky Heights, które stały się miejscem zaciekłychDziałania wojenne w latach 1941 - 1944 odegrały decydującą rolę w bitwie o Leningrad. To właśnie w lasach i bagnach w pobliżu małej wioski Sinyavino zadecydował los bohaterskiego miasta-blokady.
Wczesną jesienią czterdziestego pierwszego skrzydła północnegoFront radziecko-niemiecki charakteryzował się dość niepokojącą sytuacją operacyjną - symbol władzy radzieckiej, Leningrad, był pod groźbą schwytania. 8 września, po utracie Shlisselburga, wokół drugiego co do wielkości i strategicznego miasta w kraju zamknął się ciasny, duszący pierścień. Komunikacja z lądem została przerwana, co groziło Leningradowi najpoważniejszymi konsekwencjami. Zwłaszcza w świetle utraty drewnianych magazynów Badaevsky'ego z żywnością spaloną przez niemiecką bombę lotniczą, której kierownictwo partyjne miasta nie zamierzało rozproszyć wśród dobrze ufortyfikowanych podziemnych magazynów.
W takiej sytuacji jest to zupełnie rozsądny kierunekWysokości Sinyavinskiye wybrano jako główne uderzenie odblokowujące. Na tym terytorium odległość między dwoma frontami sowieckimi - Wołchowem i Leningradem była najmniejsza. Innym ważnym powodem, dla którego wzniesienia Sinyavinsky zostały wybrane jako główny kierunek przełamywania pierścienia blokującego, jest ich dominacja nad okolicą z taktycznego punktu widzenia. W konsekwencji zajęcie łańcucha tych wzgórz umożliwiło przejęcie inicjatywy strategicznej i przejęcie kontroli nad rozległymi terenami nizinnymi od Ładogi na północnej flance po rzekę Mga na południu.
Zacięte i krwawe bitwy na Sinyavinskywysokości można podzielić na trzy etapy. Pierwszy z nich rozpoczął się w nocy 20 września, czterdziestego pierwszego, przechodząc przez jeden z batalionów stu piętnastej dywizji strzeleckiej na lewy brzeg Newy, w posiadaniu oddziałów naczelnego dowódcy. niemiecka grupa wojskowa „Północ”, feldmarszałek Ritter von Leeb. Nie było upartego oporu ze strony wroga, co umożliwiło zajęcie niewielkiego przyczółka, na którym wylądowały jednostki pierwszej dywizji NKWD, czwartej brygady piechoty morskiej i bezpośrednio główne jednostki 115.SD.
Takie siły zdołały przeciąć autostradędroga łącząca Leningrad z Shlisselburgiem i zbliża się do 8. GRES zajętego przez Niemców. Ten legendarny przyczółek przeszedł do historii pod nazwą „Nevsky Pyatachok”. W rzeczywistości był to pierwszy sukces naszych wojsk na froncie leningradzkim. Jednostki pięćdziesiątej czwartej armii generała porucznika Iwana Fiediunińskiego przedarły się z kierunku Wołchowa do „Prosiaczka Newskiego”. Ofensywa naszych wojsk z dwóch zbiegających się kierunków na wyżyny Sinyavinsky nabierała tempa. Oddziały wysunięte były już oddalone nie więcej niż 12-16 km, gdy jednostki uderzeniowe 54 Armii napotkały silny opór wroga i po poniesieniu ciężkich strat zostały zmuszone do odwrotu. Niemożność opanowania Wzgórz Sinyavinsky'ego ostatecznie przerodziła się w porażkę całego planu taktycznego.
Drugi etap operacji Sinyavino rozpoczął się wCzterdziesty drugi sierpniowy strajk wojsk na dwóch frontach radzieckich. W tym samym czasie dywizje jedenastej armii z Krymu z artylerią oblężniczą dużego kalibru, która zniszczyła Sewastopol i jego umocnienia, zaczęły docierać do dość zniszczonej Grupy Armii Sever, którą dowodził już Karl Kühller. Sytuację komplikował fakt, że dobrze wyposażone i wyszkolone dywizje krymskie Mansteina zajęły pozycje wzdłuż Newy od jeziora Ładoga do Leningradu.
Inteligencja pierwszej linii była w stanie dotrzeć na czasinformacje o przybyciu świeżych jednostek niemieckich. Aby zapobiec atakowi wroga na Leningrad, któremu Hitler powierzył dowodzenie feldmarszałkiem Mansteinowi, dwa fronty radzieckie rozpoczęły ofensywę na Wzgórzach Sinyavinsky. Pomnik i Aleja Gwiazd, których budowę rozpoczęto w 1975 roku, zawierają 64 marmurowe płyty z wyrytymi nazwiskami poległych żołnierzy.
Wracając do czterdziestego drugiego sierpniazauważ, że w pierwszych godzinach ofensywy jednostki Frontu Wołchowskiego poniosły ciężkie straty. Mimo to pod koniec sierpnia przepaść z otoczonym miastem systematycznie zaczęła się zmniejszać, a Manstein musiał rzucić do walki swoje rezerwy - 170. dywizję krymską. W bitwie na Wzgórzach Sinyavinskich, podobnie jak w maszynce do mięsa, lądowały wojska niemieckie przeznaczone do wrześniowego ataku na Leningrad.
W ciągu dwóch dni walk (27 i 28 sierpnia) udało sięprzebić się przez potężną niemiecką obronę. Bazując na sukcesie, nasze wojska kontynuowały ofensywę w kierunku Newy. Tym razem zajęto łańcuch Wzgórz Sinyavinskiye. Ale Mansteinowi udało się skoncentrować grupy szokowe ze swojej rezerwy w miejscu przełomu. W rezultacie nasze jednostki, które weszły głęboko w przełom, zostały otoczone. Część żołnierzy zdołała później uciec z tej pułapki, ale większość z nich zginęła na bagnach Sinyavinsky. Udana ofensywa ponownie zakończyła się niepowodzeniem.
Tym razem trzeci etap operacji Sinyavinouwieńczony sukcesem, rozpoczął się w styczniu 1943 roku. Kierunkiem głównego ataku był obszar wydobycia torfu, położony na północ od Sinyavino. W tym sektorze Niemcy stworzyli dość silną linię obronną. W każdej z ośmiu znajdujących się tu osad robotniczych powstała dobrze ufortyfikowana warownia. 12 stycznia rozpoczęła się dobrze zaplanowana ofensywa. A już osiemnastego nastąpiło zjednoczenie zaawansowanych jednostek dwóch frontów - Wołchowa i Leningradu. Ta operacja była w istocie uogólnieniem nieudanych doświadczeń poprzednich ofensyw. Być może dlatego zakończyło się sukcesem.
