Socjologia polityczna - Specjalny dział socjologii, który bada różne rodzaje relacji między ludźmi w sferze politycznej z takimi instytucjami jak państwo, ruchy społeczne, partie.
Podstawą życia politycznego jest kwestia władzy. Socjologia polityczna jako nauka może rozwijać się tylko w państwie demokratycznym, ponieważ rozwija ideologię swobód i praw obywatelskich, bada mechanizmy władzy, bada procesy powstawania pewnego ładu społecznego.
Kultura polityczna jest mechanizmem regulującym indywidualne zachowania w sferze politycznej.
Proces polityczny charakteryzuje się dwuwarstwowąstruktura. Z jednej strony składa się z oficjalnych działań prowadzących do dźwigni władzy, z drugiej - nieoficjalnych. Struktura polityki wyróżnia stosunki polityczne, normy polityczne, organizacje polityczne (w formie państwa, partii, podmiotów politycznych), kulturę polityczną.
Socjologia polityczna zaczął się rozwijać w procesie demokratyzacjiżycie społeczne, kiedy socjologia stopniowo zaczęła przenikać do sfery politycznej. Formowanie się tej nauki w Rosji nie zaczęło się „od zera”. W innych krajach istnieje już doświadczenie w badaniach socjologicznych. Biorąc pod uwagę to doświadczenie, należy rozważyć problemy rozdzielenia socjologii politycznej na odrębną naukę.
Na Zachodzie socjologia polityczna jako odrębnakierunek nauk socjologicznych ustalono w latach 30-50 XX wieku. Ale elementy socjologicznego podejścia do manifestacji życia politycznego istniały już w teoriach naukowych rozwiniętych na starożytnym Wschodzie, w starożytnej Grecji i Rzymie, a następnie opracowano je w pracach N. Machiavellego, T. Hobbesa, S. L. Montesquieu, J. Bodena i innych .
Wielu badaczy uważa, że K. Marks i M. Weber powinni być uważani za założycieli socjologii politycznej. Socjologia polityczna Weber sprawił, że centralna siła koncepcji stała się okazją do narzucenia własnej woli wszystkim pozostałym uczestnikom relacji społecznych, pomimo ich oporu.
Важное значение в формировании теоретических podstawą nauki były prace V. Pareto, P. Sorokin, G. Mosca, T. Parsons, M. Duverger, R. Michels, G. Lasswell, aw kierunku marksistowskim - G. Plechanow, V. Lenin, A. Gramsci, K Kautsky i in.
W XX wieku. socjologia polityczna podzielony na wiele podejść badawczychżycie polityczne: instytucjonalne (A. Bentley, J. Bryce), behawioryzm (, C. Boulding, D. Waldo, C. Merriam), post behawioryzm (S. Dodd, R. C. Mills), modelowanie (G. Almond, K. , Deutsch, D. Iston,), wartość (G. Lasswell, F. Bro, L. Hoffman).
W Rosji nauka ta rozwinęła się pod wpływemNauki zachodnie. Jednak w procesie rozwoju osiągnął bardzo poważne wyżyny, często wyprzedzając zachodnich badaczy. Takie wyniki tłumaczy się ostrością sprzeczności społecznych w rosyjskim społeczeństwie.
Znaczący wkład w rozwój krajowychsocjologię polityczną wprowadzili K. D. Cavelin, B. N. Chicherin, A. D. Gradovsky, M. M. Kovalevsky, S. A. Muromtsev, V. I. Sergeevich, N. M. Korkunov, N. I. Kareev , G.F.Shershenevich, B.A. Kistyakovsky.
Punkt zwrotny w rozwoju rosyjskiej nauki związane z pracą P. Sorokin.Stworzył doktrynę socjologiczną, opracował program badań empirycznych. Napisał „Publicznie dostępny podręcznik socjologii”, w którym podał obliczenia metodologiczne, które znacząco wpłynęły na dalsze rozumienie przedmiotu tej nauki.
Decydujący wkład w dalszy rozwój nauki wniósł M. Ya. Ostrogorski.
Temat socjologia polityczna jest wciąż przedmiotem dyskusji naukowej (nazywają ją esencją władzy, praw człowieka i wolności oraz grup społecznych, a na ten temat istnieją inne opinie). Obiekt nazywa się to życiem politycznym rozwiniętego społeczeństwa obywatelskiego.
