Przedmiotem przeglądu jest analizawiersze Majakowskiego "Dobry stosunek do koni". Został napisany przez poetę w okresie porewolucyjnym, w 1918 roku. Dzieło bardzo różni się od jego poprzednich dzieł, przesiąknięte rewolucyjnym romansem i patosem walki. Tym razem autor zwrócił się ku tematom lirycznym, refleksji nad trudnościami życia ludzkiego.
V.V.Majakowski należał do futurystycznego ruchu w kulturze rosyjskiej. Przedstawiciele tego nurtu wysuwali raczej radykalne postulaty, nalegając na odrzucenie tradycyjnej literatury klasycznej, uznając przedrewolucyjnych i niektórych współczesnych pisarzy za przestarzałych, a ich dzieła - utraciły wartość estetyczną i moralną. Zamiast tego zaproponowali stworzenie całkowicie nowej sztuki, języka, form literackich. V.V. Majakowski, przestrzegając tej zasady, zwrócił szczególną uwagę na stworzenie języka innego niż słownik autorów przedrewolucyjnych. Wymyślił wiele neologizmów, które stały się znakiem rozpoznawczym jego prac i całej pracy w ogóle.
Większość dzieł poety jest przesiąkniętarewolucyjny patos. Wiadomo, że entuzjastycznie przyjął rewolucję październikową, z którą wiązał wielkie nadzieje na zmianę całego społeczeństwa. Tym bardziej zaskakuje, że już w następnym roku po wspomnianym zamachu stanu napisał dzieło zupełnie inne niż jego poprzednie. Analiza wiersza Majakowskiego „Dobry stosunek do koni” pokazuje, jak wszechstronny był talent poety, który potrafił łączyć rewolucyjne wątki z głębokim dramatyzmem. Jednocześnie jego teksty są niezmiennie optymistyczne: autor zawsze wyraża nadzieję na coś lepszego, jasnego, życzliwego. Cechy te są wyraźnie odzwierciedlone w omawianej pracy.
Analiza wiersza Majakowskiego „Dobrzestosunek do koni ”należy rozpocząć od podkreślenia jego części semantycznych, aby lepiej zrozumieć kompozycję i przemyślenia autora. Utwór można warunkowo podzielić na pięć odcinków: opis ulicy, upadek konia, kpiny z tłumu , sympatia głównego bohatera do biednego zwierzęcia i wreszcie zakończenie, w którym koń sam podniósł się, a poeta wyraża potrzebę dalszego życia i pracy.
Utwór zaczyna się od krótkiego, ale bardzowyraziste wprowadzenie, w którym Majakowski maluje obraz zimowej ulicy. Tymi krótkimi wersami poeta od razu odtwarza przed czytelnikami widok chodnika, po którym idzie tłum przechodniów i koń. Autorka przekazuje dźwięk swoich kopyt za pomocą specjalnej kombinacji liter: „grzyb”, „rob”, „niegrzeczny”. W ten sposób pozwala czytelnikowi usłyszeć jej ruchy i kroki po zamarzniętych kamieniach.
Analiza wiersza Majakowskiego „Dobrzestosunek do koni ”należy kontynuować poprzez wyznaczenie przez samego autora zdarzenia cech obrazu - upadku zwierzęcia i późniejszej reakcji przechodniów. Warto zauważyć, że poeta bardzo krótko mówi wprost o samym upadku („koń runął na zad”), ale podkreśla bezduszność i obojętność zgromadzonego wokół niego tłumu, który nie tylko nie pomaga biednemu zwierzęciu, ale drażni go i drwi z niego na wszelkie możliwe sposoby. Majakowski z goryczą przekazuje kpiny z tłumu w takich wyrażeniach: „rozlegał się śmiech”, „śmiał się Kuźniecki”. Oprócz oburzenia, w tych krótkich wersach wyraźnie słychać pogardę bohatera dla głupiego i ignoranckiego tłumu, który zamierzał gapić się na incydent.
Werset „Leczenie koni” ma głębokie znaczenietreści humanistyczne, które przejawiają się w pozycji lirycznego bohatera. Ten ostatni jako jedyny z obecnych nie tylko nie przyłączył się do szyderców, ale także współczuł zranionemu zwierzęciu, wyrażając słowa zachęty i pocieszenia: „Koniu, nie, koniu, słuchaj ...” spojrzenie, którym szkoda i współczucie, że ją obserwuje. Wydaje się, że tylko on zauważył jej łzy i zwrócił uwagę na to, jak bardzo jest zmęczona i jak bardzo cierpi, a nawet płacze. Te obserwacje charakteryzują również lirycznego bohatera jako osobę głęboko wrażliwą i wrażliwą na ból i niesprawiedliwość otaczającego go świata.
A więc bardzo szczególne miejsce w kreatywnościMajakowski zajmuje się wierszem „Dobry stosunek do koni”. Tematem tej pracy nie jest patos rewolucyjny, ale patos humanistyczny. W końcu poeta ma na myśli ludzi w ogóle przez kontuzjowane zwierzę, kiedy mówi, że każdy człowiek jest jak taki koń. Bohaterem lirycznym jest sam Majakowski, który też bardzo często borykał się z brakiem zrozumienia otaczających go osób. Nie traci jednak optymizmu i dobrego humoru, mówiąc, że należy dalej żyć, pracować, pracować. Dlatego praca kończy się samoczynnym wstawaniem zwierzęcia, mimo kpiny i kpiny tłumu.
Tak więc przy charakteryzowaniu kreatywnościpoeta powinien zawsze mieć na uwadze swój wiersz „Dobry stosunek do koni”. Główną ideą pracy jest wezwanie autora do czytelników, aby nie ignorowali smutku innych, ale pomagali ofierze, wspierali ją w trudnych chwilach, co jest humanistycznym sensem pracy.
