Osoba w trakcie dorastania szukaidentyfikować się, realizować się w społeczeństwie. Z pewnością pojawia się przed nim pytanie charakterystyczne dla świadomości religijnej. Od dzieciństwa staje się jasne, że istnieją różne religie. Są tacy, którzy w nic nie wierzą. Jak zdefiniować świadomość religijną, czym różni się na przykład od świadomości narodowej? Wymyślmy to.
Istnieje religijna świadomość społecznatyle, ile osób. Zaczęli wymyślać bogów, gdy, że tak powiem, zeszli z gałęzi. Oczywiście nie warto rozumieć, co jest charakterystyczne dla świadomości religijnej, opierając się wyłącznie na doświadczeniach świata starożytnego. Ale nie można też odrzucić głębokich korzeni, na których kształtuje się ta świadomość. Faktem jest, że proces samoświadomości człowieka jest wieczny. Stale się rozwija i doskonali w oparciu o zdobytą wiedzę. Głębię problemu sformułował Jezus, ujawniając znaczenie świątyni. Według niego kościół to wspólnota wierzących, którzy wspólnie odprawiają rytuały. Oznacza to, że osoba religijna buduje wokół siebie rodzaj rzeczywistości, w której działają określone reguły. Wszystkie jego działania i myśli są zgodne z tym ostatnim. Aby zrozumieć, co jest charakterystyczne dla świadomości religijnej, konieczne jest ujawnienie sensu kształtowania się światopoglądu odrębnej jednostki. Tworzą ją tradycje, zasady i modele zachowań przyjęte w danym społeczeństwie. Religia jest częścią tego świata. Z jego pomocą człowiek uczy się komunikować z rzeczywistością, która wykracza poza granice codziennych doświadczeń. Jest przestrzeń, w której żyjemy i zasady postępowania w niej. Świadomość religijna dotyczy drugiej, wpływając na pierwszą poprzez człowieka.
Należy zauważyć, że przekonania zmieniły się wpostęp w rozwoju człowieka. W starożytności ludzie deifikowali zjawiska i zwierzęta, wodę i niebo. Kierunki starożytnych wierzeń dzielą się na fetyszyzm, totemizm, szamanizm i inne. Później zaczęły powstawać tak zwane religie narodowe. Sięgnęli do większej liczby osób, zbliżając ich do siebie. Na przykład religie chińskie, greckie, indyjskie. Każdy z nich ma swoje własne cechy. Esencja pozostała ta sama. Religia stworzyła pewne zasady zachowania, które obowiązywały wszystkich członków społeczeństwa. W ten sposób zrozumienie ich miejsca na świecie zostało wprowadzone do psychiki człowieka. Wydawał się wznosić ponad egzystencję na wpół zwierzęcą. Odsłoniła mu się inna rzeczywistość, przyczyniając się do rozwoju inteligencji, procesu twórczego. Monoteizm powstał około dwóch tysięcy lat temu. Ponadto ograniczył zwierzęce instynkty człowieka, wprowadzając do społeczeństwa pojęcia grzechu i sumienia. Okazuje się, że świadomość religijna jest intelektualną nadbudową nad światem fizycznym, sztucznie wykreowaną rzeczywistością, z którą człowiek musi koordynować swoje działania.
Jeśli przyjrzysz się uważnie wszystkim plikomwierzenia, można w nich podkreślić to, co wspólne. Będą to uznane przez społeczność ograniczenia behawioralne. Oznacza to, że postrzeganie norm moralnych jest charakterystyczne dla świadomości religijnej. Są to niepisane zasady, które są uznawane przez wszystkich członków społeczności. Są tak głęboko zakorzenione w świadomości ludzi, że ich pogwałcenie jest czymś niezwykłym. Świadomość religijna obejmuje stulecia rodzących się tradycji, reguł, norm przydatnych dla rozwoju ludzkości. Na przykład przykazanie „Nie zabijaj” jest akceptowane przez ludzi, ponieważ pomaga we wzroście populacji. Niech wygląda na przyziemne, a nie duchowe, ale każda religia rozwinęła prawa, które pomagają zachować zjednoczone społeczeństwo. W przeciwnym razie trudno było przetrwać w starożytności. Nawet dzisiaj, wraz z rozwojem nauki i techniki, normy moralne nie straciły swojego progresywnego znaczenia. Niestety przechodzą zmiany, które nie zawsze są przydatne. Przykładem jest uznanie małżeństw osób tej samej płci w krajach zachodnich. Jest to już sztucznie wprowadzane do świadomości stosunku do funkcji rozrodczej jako niepotrzebne, a nie święte.
Pytania dotyczące świadomości religijnej są bardzo złożone iważne dla społeczeństwa. Bez ich zrozumienia harmonijny rozwój jednostki jest niemożliwy. I nawet jeśli istnieje w jakimś nierealnym, mitycznym świecie, pozwala różnym ludziom normalnie współdziałać, unikając konfrontacji i katastrof.
