W starym systemie zarządzania produkcjąwzmocnienie koncepcji ekonomicznych metod zarządzania na poziomie wewnętrznym podziałem produkcji obejmuje chęć do korzystania z modelu zarządzania i zarządzania strukturą kapitału takiej spółki, która pracuje na poziomie przedsiębiorstw w odniesieniu do jednostek biznesowych. Wykorzystanie elementów rynkowych jest absolutnie nowe, zarówno dla przedsiębiorstwa, jak i jego oddziałów. W rozwiązaniu tego problemu uwaga badacza skupia się na kwestiach: niezależności ekonomicznej, charakteryzującej się obecnością konta osobistego; uzyskiwanie pożyczek; wybór sposobu podziału otrzymywanych dochodów, sposobu poprawy zarządzania kapitał obrotowy. Istnieje potrzeba badańcelowość stosowania czysto rynkowych elementów zarządzania: zysk, ceny, prawa własności na poziomie jednostek wewnątrzprodukcyjnych. W takich warunkach zarządzanie kapitałem spółki musi uwzględniać fakt, że chęć zysku sprawia, że ludzie posiadający nowy produkt, usługę lub pomysł mają większą motywację niż działania zwykłych pracowników przedsiębiorstw państwowych.
Biorąc pod uwagę jednostki strukturalne w aspekciewzmocnienie metod zarządzania gospodarczego, konieczne jest rozwiązanie wielu problemów. Jak zorganizować najbardziej efektywne zarządzanie kapitałem własnym w tych warunkach? Czy istnieje możliwość zwiększenia niezależności organizacyjnej wewnętrznych jednostek produkcyjnych? Czy możliwa jest ocena działań wszystkich jednostek biznesowych za pomocą miary zysku? Czy wszystkie jednostki biznesowe powinny zawierać konto i konto osobiste? Kto powinien udzielać kredytów? Kto powinien ustalić zasady ich wydawania? Jaki jest stosunek działów firmy do jej własności?
Wstępną teoretyczną przesłanką usprawnienia systemu zarządzania pionami przedsiębiorstw jest wykorzystanie modeli ekonomicznych stosowanych w przedsiębiorstwach komercyjnych.
Oczywiście nie da się dla nich zastosować w niezmienionej postaci modelu stosowanego dla przedsiębiorstw, ale wiele elementów tej ostatniej można wypożyczyć.
Analiza to pokazujedotychczas stosowane w praktyce pionów modele rachunku kosztów okazały się niewystarczająco efektywne, a zarządzanie kapitałem własnym nie przyniosło spodziewanych efektów. Nie rozwiązały też jego głównego problemu: zapewnienia ekonomicznych zachęt do pracy wykonawców, w wyniku czego pogorszyły się ogólne wskaźniki produkcji i wzrosły koszty. Główną przyczyną niskiej wydajności znanych modeli samonośnych jest to, że nie zapewniały one niezbędnej niezależności ekonomicznej jednostkom produkcyjnym w przedsiębiorstwie.
Wydaje się celowe, aby kierownictwokapitał własny przedsiębiorstwa w odniesieniu do podziałów strukturalnych powinien harmonijnie łączyć administracyjne i ekonomiczne metody zarządzania. Błędny jest pogląd, że wraz z rozwojem ekonomicznych metod zarządzania praktycznie zniesione są administracyjne metody zarządzania. Musi być jakieś optymalne dopasowanie. Wyjściem z tej sytuacji powinno być opracowanie i wdrożenie systemu ekonomicznego zarządzania działalnością wewnętrznych jednostek produkcyjnych przedsiębiorstwa z wykorzystaniem metody zarządzania budżetem zapewniającej wymaganą efektywność produkcji. System ten nie jest analogiczny do systemu zagranicznego, a jednocześnie zasadniczo różni się od istniejącego w kraju.
Rozwiązanie problemu relacji rynkowychprzedsiębiorstwo i jego oddziały są niezwykle złożone ze względu na brak precedensów. Doświadczenia przedsiębiorstw zagranicznych pokazują, że podziały strukturalne w przedsiębiorstwach - warsztaty, sekcje, brygady - praktycznie nie mają bezpośredniej realizacji formy własności prywatnej, relacji rynkowych. Pracują w sztywnym systemie, mającym na celu zapewnienie celów produkcyjnych głównych dywizji. Na zachodzie system administracyjny działa w połączeniu z metodami i modelami ekonomicznymi. W porównaniu z nimi mamy niewystarczająco sztywny system administracyjny, który zresztą nie jest wspierany metodami ekonomicznymi.
Wyzwaniem jest znalezienie równowagi między metodami zarządzania administracyjnego i ekonomicznego.
