Zapraszamy do zapoznania się z jednym z najbardziejsłynne dzieła Andrieja Płatonowicza Płatonowa. To powieść społeczno-filozoficzna w pierwszym wydaniu „Builders of Spring”. Dziś praca ta znana jest jako „Chevengur”. W 1928 r. Płatonow ukończył „Chevengur”. Podsumowanie tej powieści znajduje się w naszym artykule. Niektórzy badacze uważają, że ta praca może zostać włączona do „trylogii filozoficznej”, która obejmuje oprócz niej powieść „Dzhan” i „Pit”.
"Чевенгур" начинается рассказом о том, что каждые Przez 5 lat ludzie musieli opuszczać wioski do miast lub lasów z powodu nieurodzaju. W tym czasie Zachar Pawłowicz został sam we wsi. Wiele produktów przechodziło przez jego ręce przez długie życie - od patelni po budzik. Jednak sam bohater nie miał nic: bez domu, bez rodziny. Pewnej nocy Zachar Pawłowicz usłyszał odległy ryk lokomotywy parowej. Następnego ranka wyruszył do miasta.
Obsługa w zajezdni silnikowej stała się nową stroną w życiu Zakhara Pawłowicza. Po raz kolejny otworzył się dla niego umiejętny świat, który od dawna kochał. Bohater postanowił pozostać w tym świecie na zawsze.
Przejdźmy do poznania rodziny Dvanovów,opisujący podsumowanie. „Chevengur” Płatonowa to dzieło, w którym niektórzy z jego członków odgrywają ważną rolę. W sumie w tej rodzinie urodziło się 16 dzieci, z których przeżyło tylko 7 dzieci. Ósme dziecko zostało adoptowane przez Saszę. Jego ojciec, rybak, utonął z zainteresowania. Chciał tylko dowiedzieć się, co stanie się po śmierci. Przybrana Sasha jest w tym samym wieku co Proshka Dvanov. Kiedy w tej rodzinie w głodnym roku nadal rodziły się bliźnięta, Dvanov uszył torbę żebraczą dla przybranego dziecka i wysłał go do żebractwa.
Sasha poszedł na cmentarz, aby pożegnać się z ojcem. Przysposobiony postanowił, że weźmie worek chleba, a następnie wykopie sobie ziemiankę przy grobie ojca i osiedli się w niej, ponieważ nie miał domu.
Krótko opisz treść dalszych wydarzeńpowieść „Chevengur”, której fabuła, jak widać, jest dość interesująca. Po chwili Zachar Pawłowicz prosi swojego syna Proshkę o odnalezienie Saszy. Ogłasza, że bierze przybranego syna na swoich synów.
Zachar Pawłowicz kocha przybrane dziecko całym swoim oddaniempodeszły wiek. Sasha jest uczennicą w zajezdni i studiuje na ślusarza. Dużo czyta wieczorami, a potem pisze, bo w wieku 17 lat nie chce opuszczać tego świata bez zapowiedzi. Jednak Sasha czuje pustkę w swoim ciele. Życie wchodzi i wychodzi przez tę pustkę bez zatrzymywania się. Obserwując swojego syna, Zachar Pawłowicz radzi mu, aby nie nękał samego siebie, ponieważ jest już słaby.
Dalej w pracy, którą stworzył AndreyPłatonow („Chevengur”), mówi się, że po chwili zaczyna się wojna, a potem rewolucja. Pewnej nocy w mieście słychać strzały. Rano Zachar Pawłowicz wraz z Saszką udają się do miasta, aby znaleźć najpoważniejszą imprezę i zapisać się na nią. Wszystkie imprezy znajdują się w jednym budynku. Zachar Pawłowicz, wybierając najlepszą opcję, przechodzi przez biura. Za zewnętrznymi drzwiami na końcu korytarza siedzi tylko jedna osoba, ponieważ inni poszli rządzić. Zachar Pawłowicz pyta go, czy koniec nadejdzie wkrótce. Odpowiada, że socjalizm będzie za rok. Zachar Pawłowicz jest zadowolony i prosi o nagranie ich z Saszą w tej części. Wracając do domu, wyjaśnia wychowankowi, jak rozumie bolszewizm. Jego zdaniem bolszewik ma puste serce, przez co wszystko może się do niego zmieścić.
Mija sześć miesięcy.Sasha wchodzi na kursy kolejowe, po czym studiuje na Politechnice. Jednak wkrótce jego nauczanie ustało na długi czas. Powieść „Chevengur” (podsumowanie) kontynuuje fakt, że partia wysyła Aleksandra Dwanowa na front wojny domowej - do miasta Nowochopersk, położonego na stepie. Zachar Pawłowicz całymi dniami siedzi na stacji z synem, czekając na przejeżdżający pociąg. Omówili już wszystko, ale nie o miłości. Kiedy Aleksander odchodzi, jego ojciec wraca do domu i zaczyna czytać algebrę w magazynach, nic nie rozumiejąc. W tym stopniowo znajduje ukojenie.
Dvanov w Nowochopersku dołącza do walczącegorewolucja. Wkrótce z prowincji przychodzi rozkaz powrotu Aleksandra. Po drodze Dvanov prowadzi lokomotywę parową zamiast zbiegłego kierowcy. Kompozycja zderza się z ladą. Tylko cudem Sashka żyje.
Dvanov, w końcu przeszedł długą i trudną drogęWraca do domu. Bohater natychmiast zachoruje. Na 8 miesięcy jest wyłączony z życia z powodu tyfusu. Zdesperowany Zachar Pawłowicz przygotowuje trumnę dla swojego syna. Jednak Sashka wraca do zdrowia latem. Wieczorami przychodzi do nich ich sąsiadka Sonia, sierota. Zachar Pawłowicz postanawia podzielić trumnę do paleniska. Uważa, że teraz jest odpowiedni czas na zrobienie łóżeczka, ponieważ Sonya wkrótce dorośnie, a potem on i Sasha mogą mieć dzieci.
Aleksander, na polecenie komitetu wojewódzkiego, idzie do „szukaćkomunizm „na prowincji. Dociera do anarchistów, ale mały oddział dowodzony przez Stepana Kopenkina odpiera go. Powodem udziału Stepana w rewolucji jest jego miłość do Róży Luksemburg. Sonya Okazuje się, że uczy dzieci w miejscowej szkole.
Wędrując po prowincji Kopenkin z Dvanovzapoznać się z wieloma osobami, a każdy z nich na swój sposób reprezentuje nowe życie i jego budowę. Aleksander spotyka Chepurny'ego, człowieka, który pełni funkcję przewodniczącego komitetu rewolucyjnego w mieście Chevengur. Dvanov lubi słowo „Chevengur”. Przypomina bohaterowi przyciągający łoskot nieznanego kraju. Chepurny mówi o Chevengur jako miejscu, w którym prawdziwość prawdy, błogosławieństwo życia i smutek egzystencji zdarzają się same w sobie w razie potrzeby. Chociaż Aleksander marzy o powrocie do domu, aby kontynuować studia na politechnice, porywają go opowieści o socjalizmie Chevengura. Postanawia udać się do tego miasta, którego opis kontynuuje podsumowanie.
Miasto budzi się późno, gdyż jego mieszkańcyoderwanie się od wieków ucisku. Rewolucja podbiła marzenia Chevenguru, uczyniła duszę głównym zawodem w mieście. Kopenkin, zamknąwszy siły proletariackie w stodole (tak nazywa się jego koń), przechadza się po mieście. Spotyka obcych na twarzy, bladych z wyglądu ludzi. Kopenkin pyta Chepurny'ego, co ci ludzie robią w ciągu dnia. Odpowiada, że głównym zawodem jest dusza człowieka, a jej wytworem jest koleżeństwo i przyjaźń. Kopenkin sugeruje zorganizowanie odrobiny żalu, aby Chevengur nie był aż tak dobry. Uważa, że dla dobrego smaku komunizm powinien być żrący.
Bohaterowie powołują specjalną komisję, która:polecił sporządzić listy burżuazji, którzy przeżyli rewolucję. Tę burżuazję rozstrzelają czekiści. Chepurny po egzekucji cieszy się, że nastał pokój.
Kopenkin nadal nie czuje po masakrzekomunizm, z którego Chevengur jest tak dumny. Podsumowanie rozdziałów kontynuuje fakt, że czekiści zaczynają identyfikować półmieszczan, od których życie powinno być wyzwolone. Zbierają się w tłum, a następnie wypędzają na step. Proletariusze, którzy pozostali w mieście, a także proletariusze, którzy przybyli na wezwanie komunistów, wkrótce kończą zjadanie resztek jedzenia, które należało do burżuazji. Niszczą wszystkie kurczaki w Chevengur, po czym żywią się na stepie jednym pokarmem roślinnym. Chepurny oczekuje, że ostateczne szczęście rozwinie się samo, ponieważ szczęście życia jest koniecznością i faktem. Tylko Kopenkin chodzi po mieście ze smutkiem. Czeka na przybycie Aleksandra i jego ocenę komunizmu zbudowanego w Chevengur.
Następnie powinniśmy porozmawiać o dwóch wynalazkach,opisujący podsumowanie. „Chevengur” kontynuuje wraz z przybyciem Dvanova, ale nie widzi nowego życia na zewnątrz: prawdopodobnie komunizm zniknął w ludziach. Aleksander domyśla się, dlaczego bolszewicy z Chevenguru tak pragną tego systemu: komunizm to koniec czasu, koniec historii. Tylko w naturze mija czas, ale w człowieku jest tęsknota. Alexander wynajduje specjalne urządzenie, które może służyć do przekształcania światła słonecznego w energię elektryczną. W tym celu ze wszystkich ram w mieście wyjmuje się lustra i zbiera się całe szkło. Jednak to urządzenie nie działa. Buduje się wieżę, rozpala się na niej ogień, aby wskazywała drogę wędrującym po stepie. Jednak nikt nie przychodzi do światła latarni.
Towarzysz Serbinow przyjeżdża z Moskwy sprawdzićdziałalność Chevengurian. Zauważa, że ich praca jest bezużyteczna. W obronie Chepurny mówi, że pracują dla siebie, a nie dla dobra. Serbinow pisze w swoim raporcie, że w mieście jest wiele szczęśliwych rzeczy, ale jednocześnie bezużytecznych.
Kobiety są sprowadzane do Chevengur, aby kontynuować swoje życie. Młodzi mieszkańcy miasta po prostu grzeją się nimi, jak z matką, bo już nadeszła jesień i powietrze jest zupełnie zimne.
Serbinow mówi Aleksandrowi, jak onspotkał Zofię Aleksandrowną w Moskwie. To ta sama Sonya, którą Dvanov pamiętał przed Chevengurem. Dziewczyna mieszka teraz w Moskwie, pracuje w fabryce. Serbinow donosi, że Sophia pamięta Aleksandra jako pomysł. Sam Serbinow nie mówi, że kocha tę dziewczynę.
Mężczyzna wbiega do miasta i mówi, żeChevengur są wysyłane przez Kozaków na koniach. Rozpoczyna się bitwa, w której Serbinow ginie, myśląc o Sofii Aleksandrownej. Czepurny też umiera jak inni bolszewicy. Kozacy okupują miasto.
Aleksander pozostaje na stepie koło Kopenkina,umierający. Kiedy umiera, Aleksander zasiada w Siłach Proletariackich i wyjeżdża z miasta na otwarty step. Dvanov jedzie przez długi czas. Mija wioskę, w której kiedyś się urodził. Bohater przybywa nad jezioro, w którym kiedyś zginął jego ojciec. Zauważa na brzegu wędkę, o której jako dziecko zapomniał. Dvanov zmusza konia do zanurzenia się w wodzie do piersi, po czym zsiada z siodła w poszukiwaniu drogi, którą kiedyś szedł jego ojciec.
Zachar Pawłowicz przybywa do Chevengur.Szuka Aleksandra. W mieście nie ma ludzi, tylko płacząca Proszka siedzi przy murowanym domu. Zachar Pawłowicz prosi go o przyniesienie mu Saszy za pieniądze, ale Prokofy obiecuje zrobić to za darmo i idzie szukać Dvanova.
Na tym kończy się podsumowanie.„Chevengur” to dzieło po raz pierwszy opublikowane w ZSRR dopiero w 1988 roku. Dziś wreszcie mamy okazję zapoznać się z twórczością wybitnego pisarza Andrieja Płatonowicza Płatonowa. Jednym z jego najlepszych dzieł jest powieść „Chevengur”. Lektura streszczenia nie jest tak interesująca, jak poznanie oryginału tej powieści. Niewątpliwie Andriej Płatonow jest wybitnym artystą tego słowa.
