Генерал Борис Громов - один из немногих, кому zarządzał, pozostając wierny sobie i swoim ideałom, pozostając na powierzchni. Przechodząc przez Afganistan, zawsze sprzeciwiał się wszelkim próbom rozwiązywania problemów w tym kraju przy użyciu metod siły. Ale niestety nie zawsze go słuchali.
Boris Vsevolodovich Gromov jest dziedzicznyżołnierz pochodzący z Saratowa. Ojciec nigdy nie widział syna - zmarł w dniu swoich urodzin, 7 listopada 1943 r. W wieku dwunastu lat chłopiec wstąpił do szkoły Suworowa w Saratowie, jego rodzinnym mieście. Przykładem dla niego był starszy brat Aleksiej, który w tym czasie był już Suworowitem. Dwa lata przed ukończeniem szkoły szkoła w Saratowie została zniesiona, a on i jego firma zostali przeniesieni, aby ukończyć edukację w Kalininie (współczesny Twer).
Pod koniec, w wieku dziewiętnastu lat,Boris Vsevolodovich Gromov został powołany do wojska. Następnie kontynuował naukę w Leningradzkiej Wyższej Szkole Dowodzenia Sił Zbrojnych im. Siergieja Kirowa, która w 1991 roku została przemianowana na St. Petersburg, a osiem lat później została zlikwidowana dekretem rządu rosyjskiego.
Po ukończeniu studiów Boris Vsevolodovich Gromovzostał oddelegowany do okręgu wojskowego w krajach bałtyckich, gdzie wyrósł z dowódcy plutonu do dowódcy kompanii dywizji strzelców zmotoryzowanych. W młodości generał Gromow zyskał opinię o sobie jako o utalentowanym, ambitnym i obiecującym młodym oficerze. Dlatego został wysłany na dalsze studia do Moskiewskiej Akademii Wojskowej im. Michaiła Frunze. Szkolenie zakończyło się czerwonym dyplomem, po którym Borys Wsiewołodowicz Gromow wrócił do swojej rodzimej jednostki wojskowej w Kaliningradzie, gdzie kierował już batalionem.
Dwa lata później awansował na szefa sztabu.pułku, a od 1975 roku przez pięć lat służył w okręgu wojskowym Kaukazu Północnego, gdzie przez dwa lata dowodził pułkiem, a następnie dowodził dowództwem dywizji. Tam otrzymał stopień majora.
Poważny i szybki przełom w karierze wojskowej BorysaWsiewołodowicz Gromow zrobił to podczas konfliktu zbrojnego w Afganistanie, gdzie trzykrotnie awansował. W 1979 roku na terytorium państwa muzułmańskiego rozpoczął się dziesięcioletni konflikt, w którym siły republiki w połączeniu z kontyngentem wojsk radzieckich stanęły w obliczu zbrojnego oporu Mudżahedinów, wspieranych przez siły Sojuszu Północnoatlantyckiego i Sojuszu Północnoatlantyckiego. wiodące państwa islamskie. ONZ następnie zakwalifikowała działania armii radzieckiej jako interwencję militarną.
W ogniu tego konfliktu zbrojnego przyszedł iGenerał Gromow, Afganistan stał się dla niego prawdziwą trampoliną do kariery, gdzie służył trzykrotnie podczas konfrontacji. W tym czasie miał już 37 lat, krótko przed tym otrzymał stopień pułkownika i miał doskonałe doświadczenie menadżerskie. Po przybyciu na miejsce zdarzenia otrzymał dowództwo 5 Dywizji Strzelców Zmotoryzowanych Gwardii. Po raz pierwszy Boris Vsevolodovich Gromov służył w gorącym miejscu przez dwa lata. Tutaj otrzymał epolety generała dywizji.
Kontynuował podnoszenie poziomu swojej edukacji.w Akademii Wojskowej Sztabu Generalnego Sił Zbrojnych ZSRR im. Klimenta Woroszyłowa, którą ukończył z wyróżnieniem. Wrócił do Afganistanu jeszcze dwukrotnie: jego ostatni pobyt zakończył się operacją wycofania.
Podczas swojej ostatniej zagranicznej podróży służbowejGenerał Gromow przeszedł kolejne dwa stopnie wojskowej kariery: w wieku 44 lat otrzymał stopień generała porucznika, a dwa lata później szelki generała pułkownika zdobiły już jego tunikę.
W trzecim pobyt w epicentrum uzbrojonychkonflikt, poprowadził czterdziestą armię. Był jej ostatnim dowódcą. Ponadto generał Gromow pełnił również funkcje pełnomocnika rządu radzieckiego ds. Tymczasowego pobytu wojsk w Afganistanie.
Operacja odbyła się pod jego kierownictwem„Magistrala”, polegającego na wycofaniu się z blokady miasta Chost, długo obleganego przez milicję. Działania, w których gen.Gromow Borys Wsiewołodowicz wykazał się odwagą i heroizmem, zostały naznaczone najwyższą nagrodą państwową: w marcu 1988 r. Na mocy dekretu Prezydium Rady Najwyższej Republiki Radzieckiej otrzymał tytuł Bohatera Związku Radzieckiego. ZSRR.
Podczas pobytu w Afganistanie generał Gromov jest spokojnyczęsto przejmował kierownictwo nie tylko tajnych operacji, ale także otwartych bitew. Jego zadaniem było osiągnięcie maksymalnego efektu z prowadzonych operacji przy minimalnych stratach w szeregach personelu.
To jemu powierzono organizację wycofaniajednostki sił zbrojnych armii radzieckiej z terytorium państwa afgańskiego. Jednocześnie sam był jednym z ostatnich żołnierzy radzieckich, którzy opuścili obcy kraj. Przez rok po tych wydarzeniach dowodził oddziałami Kijowskiego Okręgu Wojskowego Czerwonego Sztandaru.
Pojawienie się generała Borysa Gromowa w wielkiej politycewydarzyło się już pod koniec socjalistycznej historii kraju. Był jednym z ostatnich posłów ludowych. Równolegle w listopadzie 1990 roku pełnił funkcję wiceministra spraw wewnętrznych Związku Radzieckiego. W czasie zamachu stanu na GKChP jesienią 1991 r. Generał był na wakacjach. Został wezwany do stolicy, aby zorganizować zajęcie Białego Domu z udziałem wojsk wewnętrznych. Jednak Borys Gromow wypowiedział się przeciwko napaści, która nigdy się nie wydarzyła.
W październiku 1991 Boris Vsevolodovich Gromov,którego biografia zaczęła nabierać rozpędu, kierował Centralnym kursem oficerskim dla dowódców „Strzał”. W grudniu tego samego roku został zastępcą dowódcy sił lądowych, kilka miesięcy później został przeniesiony na pierwszego zastępcę dowódcy sił ogólnych WNP. Przez kolejne trzy lata był wiceministrem obrony.
W trudnych czasach (początek lat dziewięćdziesiątych) onniejednokrotnie musiał wchodzić w konfrontację z władzami urzędowymi i odpowiadać odmową na propozycje, których moralnego aspektu nie podzielał. W szczególności jesienią 1993 roku doszło do ostrej kwestii zajęcia Białego Domu i rozwiązania konfliktu siłą. Jednak Gromov zareagował kategoryczną odmową. Nie brał też udziału w zajęciu budynku Rady Najwyższej Rosji.
W 1995 r. Nie zgadzam się z działaniamiprzywództwo państwa w zakresie wykorzystania Sił Zbrojnych w rozwiązywaniu konfliktów wewnętrznych doprowadziło do tego, że napisał raport o zwolnieniu z obowiązków. Oficjalne zwolnienie ze służby wojskowej zostało ogłoszone, gdy generał Gromow skończył sześćdziesiąte urodziny w 2003 roku.
Generał Gromow otrzymał mandat zastępcy zawybory parlamentarne w 1995 r., w których zdał przedstawiciela Saratowa w okręgu jednomandatowym. W Komisji Spraw Międzynarodowych odpowiadał za zbrojenia i bezpieczeństwo międzynarodowe.
W następnej kolejności zastępca Gromow pozostał w parlamenciecykl wyborczy. Zerowe lata upłynęły pod znakiem wyboru emerytowanego generała na stanowisko gubernatora obwodu moskiewskiego. Pracował na tym stanowisku przez dwanaście lat.
Po trzech latach wyborcy nie zmienili swoichopinii i ponownie wybrał go na szefa okręgu. Gdy liderzy regionalni zostali mianowaną nomenklaturą, Prezydent zatwierdził go na tym stanowisku na kolejną kadencję od 2007 roku. Opuścił tę pracę w wieku 69 lat.
Po rezygnacji z funkcji gubernatora przeniósł się do Rady Federacji jako przedstawiciel parlamentu z regionu moskiewskiego. Następnie został zastępcą Moskiewskiej Dumy Regionalnej.
Do partii władzy, Jednej Rosji, ondołączył dziesięć lat temu. Publiczna działalność generała rozpoczęła się w 1997 roku, kiedy został wybrany na szefa „Combat Brotherhood”, ogólnorosyjskiego ruchu weteranów lokalnych wojen i konfliktów zbrojnych. Jest także szefem międzynarodowego stowarzyszenia Sister Cities. W swojej długiej karierze generał Gromow był wielokrotnie odznaczany orderami i medalami nie tylko z ZSRR i Rosji, ale także z takich krajów jak Ukraina, Białoruś, Afganistan. Jego kurtka ma wiele nagród zdobytych podczas służby w radzieckich siłach zbrojnych, w tym za operacje w Afganistanie.
Gromov Boris Vsevolodovich, którego rodzinaprzeszedł wiele poważnych prób, naprawdę można go nazwać szczęśliwym człowiekiem rodzinnym i mężczyzną. Jednak było kilka tragedii. Nagle owdowiał, gdy jego najstarsi synowie Maxim i Andrey mieli odpowiednio dziewięć i pięć lat. Błąd kontrolera ruchu lotniczego doprowadził do zderzenia w powietrzu wojskowego transportera AN-26, w którym leciała jego żona, z samolotem pasażerskim TU-134. Tego dnia na niebie zginęły 94 osoby, lecąc w dwóch samolotach.
W tej samej tragedii, Evgeny Krapivin, bliskoprzyjaciel i kolega z klasy generała. Leciał tym samolotem ze swoimi dwoma synami. Po jego śmierci, jego żona Faina została z dwiema córkami bliźniaczkami w ramionach. Gromov i Krapivina wspólnie przeżyli tragedię, wspierając się na wszelkie możliwe sposoby. Mimo to po pięciu latach postanowili się pobrać i urodziła się ich córka Elżbieta. Została ochrzczona przez Jurija Łużkowa, ówczesnego burmistrza Moskwy.
W ostatnich wyborach do Dumy mandat posłaGromov Boris Vsevolodovich otrzymał go ponownie. Łatwo zgadnąć, gdzie teraz jest wybór ludzi, biorąc pod uwagę jego niezwykle aktywny charakter. Szeroko wykorzystuje swoje umiejętności organizacyjne i duże doświadczenie życiowe w działaniach społecznych i politycznych.
