Στον σύγχρονο κόσμο, σχεδόν ανύπαρκτοεντελώς εθνικά ομοιογενείς χώρες. Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, υπάρχουν μόνο δώδεκα τοις εκατό. Οι κάτοικοι άλλων κρατών πρέπει να συνυπάρχουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο σε ένα μόνο έδαφος. Φυσικά, σε τέτοιες συνθήκες, η ειρηνική ζωή δεν θα διαμορφώνεται πάντα - συχνά προκύπτουν εθνικές συγκρούσεις. Ας εξετάσουμε λεπτομερέστερα τα χαρακτηριστικά, τους λόγους και την ταξινόμησή τους.
Στην σύγκρουση, δεν υπάρχει κανέναεννοιολογική προσέγγιση για την επισήμανση των αιτίων της εμφάνισής τους. Οι διεθνικές συγκρούσεις αναλύονται ως προς τις κοινωνικο-διαρθρωτικές αλλαγές στις εθνοτικές ομάδες που έρχονται σε επαφή, τα προβλήματα της ανισότητας τους στο κύρος, το καθεστώς ή την ανταμοιβή.
Υπάρχουν έννοιες που εστιάζουνσυμπεριφοριστικοί μηχανισμοί που σχετίζονται με φόβους για τη μοίρα του έθνους - και όχι μόνο για την απώλεια της πολιτιστικής κληρονομιάς, αλλά και για τη χρήση πόρων και περιουσίας.
Ως αποτέλεσμα, έχουν αναπτυχθεί διάφορες ταξινομήσεις.
Σύμφωνα με την προσέγγιση του G. Lapidus, μπορούμε να διακρίνουμε:
1. Συγκρούσεις που συμβαίνουν σε διακρατικό επίπεδο.
2. Συγκρούσεις που προκύπτουν εντός της χώρας:
Επιπλέον, μια δημοφιλής ομάδα στην ταξινόμησηείναι συγκρούσεις που σχετίζονται με την παρουσία κοινοτικής βίας στην Κεντρική Ασία. Μεταφέρθηκαν από τον ερευνητή Γ. Λαπίδους σε ξεχωριστή κατηγορία, καθώς ο πρωταγωνιστικός ρόλος τους δεν έπαιξε ο εθνοτικός, αλλά ο οικονομικός παράγοντας.
Σύμφωνα με την πλήρη ταξινόμηση του J. Etinger, οι εθνοτικές συγκρούσεις μπορεί να είναι των ακόλουθων τύπων:
1.Εδαφικές, οι οποίες σχετίζονται στενά με την επανένωση προηγούμενων κατακερματισμένων εθνοτικών ομάδων. Η πηγή τους είναι μια πολιτική (συχνά οπλισμένη) σύγκρουση μεταξύ ενός κινήματος που έχει την υποστήριξη ενός γειτονικού κράτους και μιας κυβέρνησης στην εξουσία.
2. Συγκρούσεις που προκαλούνται από την επιθυμία μιας μικρής εθνοτικής ομάδας να ασκήσει το δικαίωμά τους να δημιουργήσουν ένα ανεξάρτητο κράτος.
3. Αντιπαραθέσεις που σχετίζονται με την αποκατάσταση των δικαιωμάτων των εκτοπισμένων λαών σε οποιαδήποτε περιοχή.
4. Μια στρατιωτική σύγκρουση που βασίζεται σε αξιώσεις στο έδαφος (ή μέρος αυτής) ενός γειτονικού κράτους.
5. Διακρατικές συγκρούσεις που προκύπτουν από αυθαίρετες εδαφικές αλλαγές στην ΕΣΣΔ.
6.Συγκρούσεις οικονομικών συμφερόντων που καλύπτονται από εθνικές αντιφάσεις. Στην πραγματικότητα, τέτοιες διεθνικές συγκρούσεις προκαλούν τις κυβερνώντες πολιτικές ελίτ, οι οποίες είναι δυσαρεστημένες με το μερίδιο που τους έχει δοθεί στην εθνική «πίτα».
7. Αντιπαραθέσεις βασισμένες σε γεγονότα ιστορικού χαρακτήρα και τα οποία προκαλούνται από τις παραδόσεις ενός μακρού αγώνα.
8. Διακρατικές συγκρούσεις στην Ευρώπη που προέκυψαν ως αποτέλεσμα της μακροχρόνιας παραμονής των απελαθέντων λαών στο έδαφος μιας άλλης δημοκρατίας.
9. Αντιπαραθέσεις στις οποίες ορισμένες διαφορές (σχετικά με τη γλώσσα του κράτους, σχετικά με τις θρησκευτικές διαφορές) συχνά κρύβουν σοβαρές διαφωνίες μεταξύ των εθνοτικών κοινοτήτων.
Επομένως, η εθνοτική σύγκρουση είναιτο αποτέλεσμα τόσο αντικειμενικών όσο και υποκειμενικών λόγων. Σε μια τέτοια κατάσταση, είναι συχνό ότι μια αντιφατική θέση ή συμφέροντα των μερών προκύπτει σε ένα πρόβλημα ή έργο, καθώς και σχετικά με τους στόχους, τις μεθόδους ή τα μέσα επίλυσής τους σε συγκεκριμένες περιστάσεις.
