W literaturze pedagogicznej jest powiedziane, żezabawa jest główną aktywnością dziecka. To oczywiście prawda, ale nie do końca. Dokładniej będzie, jeśli powiemy, że całe życie dzieci jest grą. Dziecko tworzy w swojej wyobraźni własne miejsce do zabawy i nie myśli o sobie poza nim. Poważnie rozmawia z zabawkami, z postaciami z bajek, w rzeczywistości widzi ich sylwetki w swoim pokoju. Uważa, że zabawki ożywają w nocy, a nie tylko w nocy - po prostu zamknij oczy.
Aktywność w grze powinna nawet towarzyszyćnajłatwiejszy proces uczenia się dziecka. Jednocześnie każda gra, bez względu na to, czy jest to gra indywidualna, czy grupowa, poruszająca się lub spokojna, odgrywająca role lub słownie, jest dla niego rozwojowa. Rodzice i nauczyciele muszą jedynie ustalić, jakie umiejętności i umiejętności rozwijają określone gry. I już, wychodząc z tego, nie będzie trudno zebrać materiały dydaktyczne, które pomogą utrwalić te umiejętności.
Uważa się, że działania związane z grami miały na celurozwojowi musi koniecznie towarzyszyć udział dorosłych, zaplanowany z wyprzedzeniem. Jednak tylko spontaniczna gra przynosi dziecku znacznie więcej korzyści. Aktywność przedszkolaków w grze, do której podejmują się z własnej inicjatywy, niezależnie lub wspólnie z rówieśnikami, jest bardzo ważna dla rozwoju. Dziecko może obserwować, wyciągać wnioski, wykorzystywać umiejętności w praktyce.
Spontaniczna gra pomagaujawnienie zdolności twórczych dziecka, pobudza jego wyobraźnię. Kiedy komunikuje się z rówieśnikami bez interwencji dorosłych, jednocześnie rozumie trudne reguły subkultury dziecięcej i zdobywa bezcenne umiejętności życiowe w społeczeństwie. Czasami z boku może się wydawać, że dziecko po prostu patrzy w jednym punkcie i śni lub po prostu potrząsa lalką, to znaczy z punktu widzenia dorosłych marnuje czas na próżno. Niemniej jednak nie należy mu przeszkadzać i przechodzić na bardziej „ważne” zajęcia. Ale kiedy sam prosi o zabawę, wskazane jest odłożenie niekończących się prac domowych i poświęcenie mu czasu.
Zdarza się, że przygotowanie się do gry wymaga więcejczas niż faktyczne zachowanie. To zależy od wieku dziecka, ponieważ im młodszy jest, tym mniej jest w stanie zrobić jedną rzecz. Koncentracja uwagi wzrasta z wiekiem.
Są też chwile, kiedy dziecko woligraj sam lub z kolegami. Wybiera role-playing, outdoorowe gry i nie odpowiada na prośby rodziców, by zrobić coś spokojnego i pożytecznego. W takim przypadku nie martw się, a tym bardziej paniki. Musisz dać swojemu dziecku czas, a on, nauczył się z niezależnej gry czegoś ważnego, nowego dla siebie, również zajmie się tworzeniem gier, ale z przyjemnością, a nie pod przymusem.
Są też dzieci, które wydają się niczymsą zainteresowani, nie można ich „podpalić”, są w świecie swoich fantazji. Takich dzieci nie należy ciągnąć ani spieszyć. Z reguły nadrabiają zaległości w czytaniu, licząc nieco później. Jeśli takie dziecko również pozostaje w tyle z jakiegoś przedmiotu, z pewnością sprawdzi się w innych dziedzinach (na przykład w muzyce, śpiewie, tańcu, rysowaniu lub w innej formie kreatywności).
Kiedy jest aktywność w grze u dzieciw ogrodzie, wychowawca musi wszystko tak ułożyć, aby każdy z uczestników wygrał przynajmniej raz. Jeśli możliwe jest nagradzanie zwycięzców, nagrody muszą być przygotowane dokładnie tak samo. W grach zespołowych powinien być równy rozkład sił. Jeśli dzieci są bardzo małe, w każdym zespole musi być uwzględniony dorosły uczestnik.
Podczas gdy przedszkolaki mają czas na nudne lekcje, nauczyciele i rodzice powinni spróbować wypełnić je pouczającymi, zabawnymi grami, ciekawymi wydarzeniami i odkryciami.
